چونکه از بلخیان بهاء ولد

گشت دلخسته آن شه سرمد

ناگهش از خدا رسید خطاب

کای یگانه شهنشه اقطاب

چون ترا این گروه آزردند

دل پاک ترا ز جا بردند

بدرآ از میان این اعدا

تا فرستیمشان عذاب و بلا

چون که از حق چنین خطاب شنید

رشتۀ خشم را دراز تنید

کرد از بلخ عزم سوی حجاز

زانکه شد کارگر در او آن راز

بود در رفتن و رسید خبر

که از آن راز شدپدید اثر

کرد تاتار قصد آن اقوام

منهزم گشت لشکر اسلام

بلخ را بستد و بزاری زار

کشت از آن قوم بیحد و بسیار

شهرهای بزرگ کرد خراب

هست حق را هزار گونه عذاب

قهرهای خدا ندارد حد

دوزخی را بلا بود سرمد

هر نبی را همین خطاب آمد

در سؤالش ز حق جواب آمد

که جدا شو از این گروه حسود

که ز جهل اند خوار و کور و کبود

تا کنم من هلاک ایشان را

کشم از باد و خاک ایشان را

یا کنم غرق جمله را در آب

یا نهمشان در آتش پرتاب

نتوان گفت در ره آن سلطان

که چها داده با کهان و مهان

چه کرامتها که در هر شهر

مینمود آن عزیز و زبدۀ دهر

گر شوم من بشرح آن مشغول

فوت گردد از آن سخن مأمول

سالها آن تمام خود نشود

همه عمرم در آن حدیث رود

لازم آمد از آن گذر کردن

وز مهمات خود خبر کردن

آمد از کعبه در ولایت روم

تا شوند اهل روم ازو مرحوم

از همه ملک روم قونیه را

برگزید و مقیم شد آنجا

بشنیدند جمله مردم شهر

که رسید از سفر یگانۀ دهر

همچو گوهر عزیز و نایاب است

آفتاب از عطاش پرتاب است

نیستش در همه علوم نظیر

هست از سرهای عشق خبیر

رو نهادند سوی او خلقان

از زن و مرد و طفل و پیر و جوان

آشکارا کرامتش دیدند

زو چه اسرارها که بشنیدند

همه بردند از او ولایت ها

همه کردند از او روایت ها

چند روزی برین نسق چو گذشت

که و مه مرد و زن مریدش گشت

بعد از این هم علاء دین سلطان

ز اعتقاد تمام با میران

آمدند و زیارتش کردند

قند پند ورا ز جان خوردند

گش سلطان علاء دین چون دید

روی او را بعشق و صدق مرید

چونکه وعظش شنید شد حیران

کرد او را مقام در دل و جان

دید بسیار ازو کرامتها

یافت در خویش ازو علامتها

که نبد قطره ‌ ایش اول از آن

روی کرد و بگفت با میران

چون که این مرد را همی بینم

میشود بیش صدقم و دینم

دل همی لرزدم ز هیبت او

می‌هراسم به گاه رؤیت او

همه عالم ز ترس من لرزان

من ازین مرد چیست یارب آن

هیبتی میزند از او برمن

که از آن لرزه میفتد در تن

شد یقینم که او ولی خداست

در جهان نادر است و بی‌همتاست

دائماً با خواص این گفتی

روز و شب در مدح او سفتی

بعد ده سال از قضای خدا

سر به بالین نهاد او ز عنا

شاه شد از عنای او محزون

هیچ ازین غصه ‌ اش نماند سکون

آمد و شست پیش او گریان

با دو چشم پر آب و دل بریان

گفت این رنج هم از او زائل

شود ار هست حق بما مائل

گر شود نیک بعد از این سلطان

او بود من شوم رهیش از جان

همچو لشکر کشیش کردم من

خدمت او کنم بجان و بتن

چون بدیدیش هر زمان سلطان

باز کردی اعاده آن پیمان

شه چو گشتی روانه سوی سرا

او بگفتی بحاضران که هلا

اگر این مرد راست میگوید

از خدا بود ما همیجوید

وقت رحلت رسیده است مرا

رفت خواهم از این جهان فنا

زانکه گر من شوم بظاهر نیز

پادشاه این جهان شود ناچیز

همه عالم شوند مست خدا

همه چون من روند بی سر و پا

همه از کارها فرو مانند

همه حیران عشق هو مانند

حالت جمله چون چنین گردد

عشقشان دائماً قرین گردد

نشود یافته خورش پوشش

خلق مانند جمله از کوشش

زانکه آن شهریار اهل سلوک

گفت دارند ناس دین ملوک

چون جهان را هنوز مهلت هست

گرچه خود نیست هست او پیوست

عمر دارد هنوز این هستی

ماند خواهد بلندی و پستی

پس یقین شد که رفت خواهم من

تا نگردد خراب عالم تن

خود همان بود ناگه ازدنیا

نقل فرمود جانب عقبی

چون بهاء ولد نمود رحیل

شد ز دنیا بسوی رب جلیل

در جنازه ‌ اش چو روز رستاخیز

مرد و زن گشته اشگ خونین ریز

نار در شهر قونیه افتاد

از غمش سوخت بنده و آزاد

علما سر برهنه و میران

جمله پیش جنازه با سلطان

هیچ در قونیه نماند کسی

از زن و مرد و از شریف و خسی

که نشد حاضر اندر آن ماتم

چون کنم شرح آن کزان ماتم

در جهان هیچکس نداد نشان

که برون شد جنازه ‌ ای ز آنسان

شه ز غم هفت روز بر ننشست

دل چون شیشه ‌ اش ز درد شکست

هفته ‌ ای خوان نهاد در جامع

تا بخوردند قانع و طامع

مالها بخش کرد بر فقرا

جهت عرس آن شه والا

روز و شب در فراقش افغان کرد

از دو چشم اشک و خون در افشان کرد

تعزیه چون تمام شد پس از آن

خلق جمع آمدند پیر و جوان

همه کردند رو بفرزندش

که توئی در جمال مانندش

بعد از این دست ما و دامن تو

همه بنهاده ‌ ایم سوی تو رو

شاه ما زین سپس تو خواهی بود

از تو خواهیم جمله مایه و سود