بفرمان «عباس ثانی » شهی
که باشد درش، قبله گاه سپهر
ز لشکر کشان در رکابش، یکی
شهنشاه انجم سپاه سپهر
ز توفیق حق خیمه یی شد تمام
که شد ثانی بارگاه سپهر
دو چشم است حیران نظاره اش
دو آیینه مهر و ماه سپهر
به پیش شکوهش، ز خجلت شده است
بلندی نهان در پناه سپهر
شکوهش نمی آورد، سر فرو
بهمدوشی بارگاه سپهر
نه مهر است کز دیدن رفعتش
فتد هرشب از سرکلاه سپهر
خرد گفت از بهر تاریخ آن
بگو:«ثانی بارگاه سپهر»!
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر دربارهی شکوه و عظمت شخصیتی به نام عباس ثانی است که به عنوان یک حاکم بزرگ و مورد توجه در تاریخ توصیف میشود. او در بارگاهی قرار دارد که به عنوان مرکز آسمانها و قبلهی سپهر شناخته میشود. در اینجا، عظمت و زیبایی او به گونهای بیان شده که حتی آسمان و ستارهها نیز نتوانند از او سر فرود آورند. همچنین، شعر به اعتبار و اوج شخصیت او اشاره دارد و بیانگر این است که وی نماد قدرت و شکوه در تاریخ است.
هوش مصنوعی: بفرمان «عباس ثانی»، پادشاهی که بر درگاه او، آسمانها قرار دارد.
هوش مصنوعی: در میان فرماندهان و سربازان او، یک پادشاه مانند ستارهها در سپاه آسمان است.
هوش مصنوعی: از لطف و عنایت الهی، چادر یا خیمهای کامل بر پا شده است که نشان از برپایی دوبارهی آسمان و بارگاه آفرینش دارد.
هوش مصنوعی: دو چشم مانند دو آینه به تماشای او حیران و متحیرند، مانند نور خورشید و ماه در آسمان.
هوش مصنوعی: در برابر عظمت او، بلندی آسمان از شرم پوشیده شده است.
هوش مصنوعی: عظمت او را نمیتوان با سر فرو آوردن و تسلیم شدن در برابر درگاه آسمان توصیف کرد.
هوش مصنوعی: هر شب، ستارهها و زیباییهای آسمان به قدری بلند و پرتو افشان هستند که هیچ چیز نمیتواند از بلندی و شکوه آنها کم کند یا بر سر انسان سایه بیندازد.
هوش مصنوعی: خرد از من خواست که درباره تاریخ صحبت کنم و بگویم «بارگاه ثانی سپهر»!
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.