آنم که پدید گشتم از قدرتِ تو

پرورده شدم به ناز در نعمت تو

صد سال به امتحان گنه خواهم کرد

یا جرم من است بیش یا رحمت تو

تا کی بود این جور و جفا کردن تو

بیهوده دل خلایق آزردن تو

تیغی است به دست اهل دل خون آلود

گر در تو رسد خون تو در گردن تو

گل را دیدم نشسته بر تخت شهی

گفتا بشنو راستی از مرد رهی

من طفلم و بی گنه مرا می‌سوزند

ای وای به تو که پیری و پر گنهی

گل گفت اگر دستگهی داشتمی

بگریختمی اگر رهی داشتمی

با بی گنهی مرا چنین می‌سوزند

ای وای به من گر گنهی داشتمی

کم گوی به جز مصلحت خویش مگوی

چیزی که نپرسند تو خود پیش مگوی

گوشِ تو دو دادند و زبانِ تو یکی

یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی

اگر ز کوی تو بویی به من رساند باد

به مژده جان و جهان را به باد خواهم داد

اگر چه گرد برانگیختی ز هستی من

غباری از من خاکی به دامنت مرساد

چه در به روی من ای نور دیده در بستی

[...]