کنون که خور به ترازو رسید و آمد تیر

شدند راست شب و روز چون ترازو و تیر

روزگار عصیر انگورست

خم ازو مست و خیک، مخمورست

خیز تا سوی باغ بشتابیم

کز می و میوه اندرو سورست

نیکویی کن چون که ترا دسترس است

کاین عالم یادگار بسیار کس است

هل الدهر یوما بلیلی یجود

و ایامنا باللوی هل تعود

الا قل لکسان وادی الحبیب

هنیئا لکم فی الجنان الخلود

افیضوا علینا من الما فیضا

[...]

گرد آمده بودیم چو پروین یکچند

ایمن شده از فراق و از بیم گزند

مانا که نبودیم به وصلش خرسند

کایزد چو بنات نعشمان بپراکند

حسد آنجا که آتش افزود

خرمن عقل و عافیت سوزد

در گریه و باد سرد من کوش

کاین آب و هوات می بسازد

عرس تعرس عندها الاقبال

و تنال فی جنباتها الامال

بدر یزف الیه وسط سمائه

شمس علیها بهجه و جمال

سعدان ضمهما نعیم دائم

[...]

دل گفت که هان چگونه ای ای کافر

هین یافتی ای حرام روزی در بر؟

باز باد اندر فتاد این سراسقنقوز را

پاره بتوان کرد گویی بر سر او گوز را

دل با غم تو گر بچخد زیر آید

زیرا چو تو دلبر به کفش دیر آید

هر آن کو کند کار ناکردنی

غمی بایدش خورد ناخوردنی

نگاری کز دو رخسارش همی شمس و قمر خیزد

بهاری کز دو گلزارش همی شهد و شکر خیزد

خروش از شهر بنشاند هر آنگاهی که بنشیند

هزار آتش برانگیزد هر آن وقتی که برخیزد

از کوی بلا، پای نگهدار ای دل

گر جان خواهی، جای نگه دار ای دل

توبه زهاد بباید شکست

پردهٔ عشاق بباید درید

هرچه نه جانست بباید فروخت

مهر چنان روی بباید خرید

هر که‌را عشق اختیار کند

بی‌قراری بر او قرار کند

نه عجب گر ز شعبدهٔ هَوَست

چشمم از آرزو چهار کند

انتظارم مده که آتش و آب

[...]

گر ماه شود ننگرم اندر رویش

از دوست به هر زخمی افگار نباید شد

وز یار به هر جوری بیزار نباید شد

دارم سخنان تازه و زر کهن

آخر به کف آرمت به زر یا به سخن

روزگاری‌ست این که دیناری

ارزد آن کس که یک درم دارد

زر ندارد بنفشه چون نرگس

قامتش زان همیشه خم دارد