گردیده بدست رهنمون دل من

در گردن دیده باد خون دل من

ایزد ز زبان چو دید نقصان بدن

کردش چو پدید شد به زندان دهن

نقصان بدن اگر نخواهی مشکن

زندان خداوند به بیهوده سخن

در دست دل از دست دلم گشته اسیر

چونین که منم اسیر دل باد دلم

عادت چو قدیم شد، طبیعت گردد

به هر حال هر بنده را شکر به

که بسیار بد باشد از بد بتر

چون کارد به جان رسید بگشادم راز

باری نشوم به خون خویشم انباز

گر عفو کنی بکن که وقت اکنونست

جزای نکویی بود هم نکو

چنان چون جزای بدی هم بدی

الناس مالم یروک اشباه

و الدهر لفظ و انت معناه

و الجود عین و انت ناظرها

و الناس باع و فیک یمناه

قضی الله امرا و جف القلم

و فیما قضی ربنا ما ظلم

به چیزی که آید کسی را زمان

به نزد دلش تیر گردد کمان

نیکخواهان دهند پند و لیک

نیکبختان بوند پند پذیر

از دوست به هر زخمی افگار نباید شد

ور یاد به هر جوری بیزار نباید شد

لا تبخلن بما ملکت و لا تکن

ما ساعد الامکان غیر جواد

فالجود یجبر کل نقص فاحش

و البخل یسترکل فضل باد

این جهان کشتزار آخرت است

هر چه کاری برش همان دروی

رفتند یکان یکان فراز آمدگان

کس می ندهد نشان باز آمدگان

اگر روز من بر ندارد شتاب

ور اختر سر اندر نیارد به خواب

به گیتی نمایم یکی مهر چهر

کز اندازه او کم آید سپهر

اطلعت شمس العدل فیها بعدما

اطفی سراج العدل ظلم ولاتها

امرت آیات الهدی فیها وقد

کاد الدجی یمحوا سنا آیاتها

هی سنه محموده احییتها

[...]

گر عنایت کند، نگهدارد

تن پشه ز خطفه خطاف

ور حمایت کند، بگرداند

تف خورشید از تن خشاف

اکنون که در دیار تو ای پادشاه دهر

الظلم قد تواری و العدل قد کشف

عقرب سنان بیفکند و خارپشت تیر

ماهی زره نپوشد و بر گستوان کشف