چه گویم که خوارم ز عشق تو گویی

هم از مادر عشق زاده ست خواری

ز راود به راود ز بیدا به بیدا

ز وادی به وادی ز گردر به گردر

لاتستبن ابدا مالا تقوم به

ولا تهیجن فی العرینه الاسدا

ان الزنابیر ان حرکتها سفها

من کورها اوجعت من لسعها الجسدا

هر آن کو کند کار ناکردنی

[...]

لقد طوفت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب

برخیز و بیا که حجره آراسته ایم

امروز بران نشست برخاسته ایم

لعمرک ما المعروف فی غیر اهله

و فی اهله الا کبعض الودائع

فمستودع قد ضاع ما کان عنده

و مستودع ما عنده غیر ضائع

اف من الدنیا و ایامها

فانها للحزن مخلوقه

همومها لاتنقضی ساعه

عن ملک فیها و عن سوقه

یا عجبا منها و من شانها

[...]

گر بسنجد سپهر، حلم ترا

بشکند خرد پله و شاهین

مبارک آمد روز و مساعد آمد یار

سلاح کینه بیفکند چرخ کینه گذار

جوانی که پیوسته عاشق نباشد

دریغست ورا روزگار جوانی

ان مفتاح الذی تطلبه

بید المقدور فاصبر و اتکل

فرغ الله من الرزق و من

مده العمر و من وقت الاجل

بردار پیاله و سبوی ای دلجوی

فارغ بنشین تو بر لب سبزه و جوی

بس شخص عزیز را که دهر ای مه روی

صدبار پیاله کرد و صد بار سبوی

انتظارم مده که آتش و آب

نکند آنچه انتظار کند

ای عشق چه چیزی و کجا خیزی تو؟

کز آب روان گرد برانگیزی تو

العلم فیه جلاله و مهابه

و العلم انفع من کنوز الجوهر

تفنی الکنوز علی الزمان و عصره

و العلم یبقی باقیات الادهر

بیا ای راحت جانم که تا جان بر تو افشانم

زمانی با تو بنشینم ز دل این جوش بنشانم

من که باشم که تمنای وصال تو کنم؟

یاکیم تا که حدیث لب و خال تو کنم

کس به درگاه خیال تو نمی یابد راه

من چه بیهوده تمنای وصال تو کنم

سوف تری اذا انجلی الغبار

افرس تحتک ام جمار

از خوی بدش چنان همی ترسم

کز وی دل من بر هجر خرسندت

باده خواه و بوسه ده، سستی مکن

روزگار از کیسه ما می رود