ایدل طلب وصل دلارام مکن

خو را و مرا سخره ایام مکن

سودای وصال یار تا چند پزی

ایسوخته آخر طمع خام مکن

آنکس که بدو بود دلم نازستان

میکرد ازو کلاغ پرواز ستان

داد از کرم خود زر و سیمم بسیار

گر تو بکرم ازو کمی باز ستان

ای از تو جهان برون تو بیرون ز جهان

پروانه شمع رخ تو طوطی جان

هم لطف تو دیده نرگس نابینا

هم شکر تو گفته سوسن بسته زبان

ای ابن یمین چند ز می پیمودن

جانرا بغم بیخردی فرسودن

می رانه همین عیب که چون مست شوی

نتوان نفسی از هنرت آسودن

ای گشته جهان ز نور رایت روشن

گلخن شود از نسیم خلقت گلشن

با عدل تو نشگفت اگر ماهی و ماه

آن یک سپر اندر آرد این یک جوشن

ای زاده خاطر من از تاب و توان

بگرفته چو خورشید فلک جمله جهان

چون شمع بهر انجمن از زخم زبان

آتش کنم افروخته از آب روان

از بهر نشاط و طرب ای ابن یمین

با دختر رز تا بتوانی منشین

کوام خبائث است و از خاطب خویش

جز گوهر عقل می نخواهد کاوین

ای عاجز از ادراک کمال تو گمان

هرچ آن نه ره تست گرفتم کم آن

جز قدرت دست تو در آفاق که کرد

از یک سر ماه تیر و از سری هم دو کمان

اسبی که بمن داد امیر میران

کس یاد نداردش چوان از پیران

شهباز هنر نشیمن خود نکند

اسبی که بود لایق گرگین گیران

ای گردش چرخ نیلگون تا کی ازین

کردی جگرم ز غصه خون تا کی ازین

یک لحظه بکار کس نمی پردازی

از تربیت ناکس و دون تا کی ازین

آورد بر من آن نگار من از بستان

شفتالو و به کز دو یکیرا بستان

گفتم که به از تو خواستن بی لطفیست

شفتالو اگر همی دهی لطفست آن

ای ترک بیار باده و در گردان

وز خطه دل عنان غم بر گردان

ز آنروز که گردنامه ئی بنوشتی

بر ماه بخط خود شدم سرگردان

آمد خبریکه جان برون رفت ز تن

از واقعه زبده دوران و زمن

یعنی که نظام دولت و دین کش بود

هم صورت و هم سیرت و هم نام حسن

ای عادت من مهر رخت ورزیدن

واندر طلبت گرد جهان گردیدن

تو نور دو چشم منی ایجان جهان

پس بیتو جهان چگونه یارم دیدن

ای ابن یمین مشقت کلک ببین

بگریز از او و راحت ملک ببین

گر در نشانده در زمرد خواهی

در غنچه بیا شکوفه بلک ببین

از عشق ویم منع نکو نیست مکن

تکلیف مرا بر آن که خونیست مکن

مائیم و دل فرو گرفته غم عشق

گنجای نصیحت اندرو نیست مکن

یک لحظه خیال رویت ایدلبر من

بیرون نرود بهیچ رو از سر من

در سایه خورشید رخت خواهد خاست

از خال لحد گر گذری پیکر من

باشد بتو دیده رهنمون دل من

جز مرکز غم نیست درون دل من

مسکین دلم از دیده بجان آمد از آنک

جز دیده کسی نریخت خون دل من

چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان

بگرفت بدست خسروی تیر و کمان

تیرش ز کمان میشد و میگفت خرد

خورشید شهاب از مه نو کرد روان

در حیرتم از قاضی احکام کهن

کز حکم ویند اهل جهان بی سر و بن

محکم سجلی بسته که اینکار تو نیست

پس حکم همی کند که اینکار بکن