عاقل سخن ار چه پیش محرم گوید

باید همه نیک گوید و کم گوید

و اندر پس هیچکس نگوید بد از انک

دیوار سخن هم شنود هم گوید

مردم نکند روزی خود بیش بجهد

وز غایت خود کس نرود پیش بجهد

کاریکه در آن بسعی تو حاجت نیست

زنهار مینداز در آن خویش بجهد

هر چند که فرزند بسامان باشد

دردیست که بی مایه درمان باشد

از زیستنش رنج فراوان باشد

وز مردن او خرابی جان باشد

ما را فلک از دوست اگر دور افکند

ور همچو بنات نعشمان ز هم بپراکند

صد شکر که بر رغم فلک بار دگر

گشتیم بهم چو عقد پروین پیوند

هر کو بجهان بجز خوشی نگزیند

باید که دمی بی صنمی ننشیند

دانم که ز دیده بهگزینتر نبود

او نیز جهان بمردمی میبیند

وقتیکه یلان برند بر کنده حسد

وازاد بدل بر نهد از بنده حسد

حقا که پسندیده بود نزد خرد

بر دولت مرده گر برد زنده حسد

در کان کرم فضه وارزیز نماند

وز جمله جواهر بجز ازریز نماند

در نوبت ما نخاست یک مرد کریم

جز طاهر اسحاق که آن نیز نماند

گفتند که خرمی در افاق نماند

کس جفت طرب در خم این طاق نماند

گفتم سبب اینغم بی پایان چیست

گفتند که طاهر بن اسحاق نماند

هرگز فلکم زیاد می نگذارد

هر دم بغمی تازه ترم بسپارد

نزد فلک ستمگرم عیبی نیست

جز آنکه مرا اهل هنر پندارد

رویت که در او دیده صفای جان دید

جانست از انش نتوان آسان دید

حقا که چو عمر ناکزیرست ولیک

چون عمر بجز بر گذرش نتوان دید

هرگز بمراد من فلک دور نکرد

یکروز بشب نشد که صد جور نکرد

خون مژه بر چهره روان چیست مرا

گر خسته دلم ز صدمتش غور نکرد

نفسیست مرا که تشنگیش ار بکشد

شربت ز کف حور بمنت نچشد

من چشم سیه دوست ازان دارم کو

بهر سیهی ز سرمه منت نکشد

یارم چو بباغ وصل خود بار نداد

زان شاخ امید دل من بار نداد

امسال همان کلاته خوش هست ز چیست

یک شکر ازان لعل شکر بار نداد

شب نیست که دور از تو دلم خون نشود

وندر طلبت ز دیده بیرون نشود

تو جان منی رفته جدا از بر من

چون جان برود دل چکند چون نشود

هر کو ز هوا در آتش می افتاد

بر پیکر خاکی در ادبار گشاد

از دختر رزمجوی آب رخ خویش

کو همچو تو صد هزار دا دست بباد

محمود طبیب چون بطب دست گشود

در معجز عیسی ید بیضا بنمود

ثابت قدمست چون چنار از دم او

آن کو چو سپیدار که بی رعشه نبود

گفتند که از برگ گلش خار دمید

وان حسن که دیده ئی بانجام رسید

گفتم که رخش چو نوبهارست بحسن

کس نزهت نوبهار بی سبزه ندید

در ابر فنا ماه چگل پنهان شد

در پرده غم شادی دل پنهان شد

از عین کمال بلبل گلشن جود

در موسم گل بزیر گل پنهان شد

هر فتنه که بر سرم کنون می‌آید

از فعل بد باده برون می‌آید

هان ای دل آشفته دگر ننشینی

با دختر رز که بوی خون می‌آید

گفت آنکه مرا دید ز طاعات بعید

کاندیشه نمیکنی تو از وعد و وعید

گفتم که ز بهر من در استغفارند

آنها که شدند حامل عرش مجید