در روضه توحید اگر بارت نیست

بر شاخ مراد خویشتن بارت نیست

با خود غم دل گوی مگو با کس از آنک

بیرون ز تو کس محرم اسرارت نیست

گر دور فلک تابع فرمان تو نیست

جز صبر درینواقعه درمان تو نیست

گر ملک جهان از تو ستاند دشمن

غمگین مشو ایدوست که آن آن تو نیست

سردار جهان خواجه که آئینش سخاست

بحریست کفش که موج آن جمله عطاست

من تشنه لب از ساحل آن گشتم باز

این نیز هم از طالع شوریده ماست

شاها ز تو کار عالمی سامان یافت

وز لطف تو درد همکنان درمان یافت

چون بهره بندگان زشه احسانست

پس ابن یمین از چه سبب حرمان یافت

دل شد ز پی وصل دلارام ز دست

جان نیز بران عزیمت از جای بجست

در نافه تاتار زدند آتش غم

تاتار خطش پشت لب یار نشست

رنگ تو بتازگی ز گلنار بهست

بویت زدم نافه تاتار بهست

چشم تو عجب نادره ئی افتادست

چونست که بی صحت و بیمار بهست

شیرین پسرا عزم حجازت ز چه خاست

و اندیشه این راه درازت ز چه خاست

چون کعبه صاحبنظران کوی تو بود

آخر بسوی کعبه نیازت ز چه خاست

نقش عیادت ار چه بصورت عبادتست

لیکن بنقطه ئی ز عبادت زیادتست

پرسیدن شکسته دلان اهل فضل را

نقصان فضل نیست کمال سعادتست

در کارگه وجود هر نقش که هست

نقاش الست بیتو آن نقش ببست

در حیرتم از حال تو تا خود تو که ئی

نی بیتو بود کار و نه کاریت به دست

گفتم نخورم باده که کاری نه نکوست

تا باز رهم ز طعنه دشمن و دوست

بشنید خرد گفت که هی چون نخوری

طاعت بود آن گنه که فرموده اوست

در وحدت کاینات آنرا که شکیست

در بادیه شرک اسیر شرکیست

در آینه گر نگه کنی صورت خویش

ظاهر دو نمایدت ولی هر دو یکیست

هر کو بسعادتی رسد روزی بیست

زانپس بشقاوتش بسی باید زیست

بنگر بگل تازه و زوگیر قیاس

کاندر پی یک خنده که زد چند گریست

گر هر چه کند بنده بتقدیر خداست

گفتن که بداست کار میخواره خطاست

گیرم که برآنچه کرد مأجور نگشت

باری چو مطیع بود مأخوذ چراست

در راه یقین مرد درنگی هیچست

در عالم توحید دورنگی هیچست

تو لعبتکی بیش نئی ای سره مرد

با اهل نظر شوخی و شنگی هیچست

مائیم و می ناب و بتی خوب سرشت

نه بیم ز دوزخ و نه امید بهشت

گر دوست بدستست فراغت دارم

از کعبه و بتخانه و محراب و کنشت

هر کو دهنت ای بت جانی دیدست

سر چشمه آب زندگانی دیدست

زنگار گرفت و خون دل بسته ز غم

تا از دهنت شکر فشانی دیدست

حاصل چه از این که صورت خواجه نکوست

چون مغز نبیندش خرد در خور پوست

گفتند رسیدی بر او گفتم نی

لاخل و لاخمر خرد هر که خور اوست

می از شر و شور و عربده خالی نیست

خوشتر ز خوشیش ذوقکی حالی نیست

من بر سر این ذوقم و با جمله صفا

با کس غرضیم جاهی و مالی نیست

سید پسرا روی تو ماه ختن است

بالات براستی چو سرو چمن است

گر پسته شیرین تو خندان نشدی

معلوم کجا شدی که هیچت دهن است

دیوانه دلم که میل طبعش بهواست

در کوی بتان کارگهی میآراست

بر کار چنان شیفته سودائی

زنجیر سر زلف کژت آمد راست