تا بر در آرزو بود منزل تو

حل می نشود مسئله مشکل تو

دلرا بهوس کاسه هر آش مکن

تا جام جهان نمای گردد دل تو

ایدل کم این دیر کهن گیر و برو

ترک فلک بیسرو بن گیرو برو

نیک و بد تو پیشرو و رهبر تست

زینپس پی معنی سخن گیرو برو

ای مفتی شرع مکرمت خامه تو

افلاک مطیع رای خود کامه تو

در شرع کرم رواست کاندر دو سه ماه

یکبار ندید ابن یمین نامه تو

روزیکه نبد هیچ نشان من و تو

دادند بهم قرار جان من و تو

کامروز بجز میان تو با تن من

یکموی نگنجد بمیان من تو

ایدل ز سخن آنچه مرادست آن گو

جان تربیت است اهل سخن را جان کو

از هر طرفی عنصریی خیزد اگر

سلطان بنوازدش ولی سلطان کو

ای چرخ فلک هزار فریاد از تو

آن به که نیاورد کسی یاد از تو

سرگشته و با لباس محنت زدگان

پیوسته از آنی که نیم شاد از تو

ای بس که جهان باشد و ما خاک شده

ز آلایش تن روان ما پاک شده

تن طوطی جانرا قفسی دلگیرست

طوطی ز قفس جسته بر افلاک شده

ایدل تو مپندار بجانی زنده

لطفیست الهی که بدانی زنده

گر با تو بود جان بکجا دارد جای

ور بیتو بود پس بچه مانی زنده

ایمهر رخ تو جای در دل کرده

چشمت مدد جادوی بابل کرده

آن رسته دندان چو درت گوئی

پروینست در آفتاب منزل کرده

آمد بر من زلف مشوش کرده

وز سنبل تر لاله منقش کرده

من بر سر آشتی و او بر سر جنگ

خود را ز شراب حسن سرخوش کرده

با عشق تو عقل را پریشانی به

بی وصل تو از عمر پشیمانی به

واندر عجبی ز حیرت ابن یمین

حیرت چو ز روی تست حیرانی به

دائم سخن از صدق و صفا گفتن به

وز دامن دل گرد هوا رفتن به

از هر چه خردمند گزیند بجهان

کم خوردن و کم خفتن و کم گفتن به

ای ابروی چون کمان تو پیوسته

جان و دل من بتیر محنت خسته

در چشم من ار نه عکس خالت بودی

گشتی بسرشک از او سیاهی شسته

دلدار من آنحوروش امروز بگاه

آورد بگرمابه در آنروی چو ماه

نازک تن خود را که حریریست سفید

پوشید ز دیده ها بدانموی سیاه

از مال تو سائلان نکاهند بده

شکرانه آن که از تو خواهند بده

کردست دهد داد دل غمزدگان

کز خلق جهان با تو پناهنده بده

دلدار مرا دید پریشان گشته

واله شده و بیسر و سامان گشته

با همنفسان خویش میگفت بطنز

کین ابن یمینست بدینسان گشته

هر کو نظر افکند بر آن روی چو ماه

حیران  شد و میگفت که سبحان الله

جز عارض و روی دلفروز تو که دید

خورشید بزیر سایه طرف کلاه

زنهار در سرای خود پیوسته

میدار بهر حال که باشی بسته

دراز پی بستن است وینخوش سخنیست

در بسته خداوند دراز غم رسته

او شاه منست و من مرا ورا بنده

من خود همه اویم و بدو ماننده

چون از لبش آب زندگانی خوردم

مانند خضر همیشه باشم زنده

کو بخت که از جهان بیابم بهره

وز گردش آسمان بیابم بهره

نی نی همه کارها بکامم شده گیر

کو عمر که تا از آن بیابم بهره