روز آمد و برکشید خورشید علم

شب کرد ازو هزیمت و برد حشم

گویی ز میان آن دو زلفین به خم

پیدا کردند روی آن شهره صنم

تیغ از کف و بازوی تو ای فخر امم

هم روی مصاف آمد و هم پشت حشم

از تیغ علی بگوی تیغ تو چه کم

کان دین عرب فزود و این ملک عجم

چون گل صنما جامه به صد جا چاکم

چون لاله به روز باد سر بر خاکم

چون شاخ بنفشه کوژ و اندوهناکم

در غم خوردن چو یاسمین چالاکم

با دولت حسن دوست اندر جنگم

زیرا که همی نیاید اندر چنگم

چون برد ز رخ دولت جنگی رنگم

گردنده چو دولت و دو تا چون چنگم

ای بسته به تو مهر و وفا یک عالم

مانده ز تو در خوف و رجا یک عالم

وی دشمن و دوست مر ترا یک عالم

خاری و گلی با من و با یک عالم

ای گشته فراق تو غم‌افزای دلم

امید وصال تو تماشای دلم

آگاه نه‌ای بتا که بندی محکم

دست ستمت نهاده بر پای دلم

پر شد ز شراب عشق جانا جامم

چون زلف تو درهم زده شد ایامم

از عشق تو این نه بس مراد و کامم

کز جملهٔ بندگان نویسی نامم

یک بوسه بر آن لبان خندان نزنم

تا بر پایت هزار چندان نزنم

گر جان خواهی ز بهر یک بوسه ز من

از عشق لب تو هیچ دندان نزنم

بی وصل تو زندگانی ای مه چکنم

بی دیدارت عیش مرفه چکنم

گفتی که به وصل هم دلت شاد کنم

گر این نکنی نعوذبالله چکنم

گیرم ز غمت جان و خرد پیر کنم

خود را ز هوس ناوک تقدیر کنم

بر هر دو جهان چهار تکبیر کنم

شایستهٔ تو نیم، چه تدبیر کنم

دارد پشتم ز وعدهٔ خام تو خم

بارد چشمم ز بردن نام تو نم

تا کرد قضا حدیثم از کام تو کم

هرگز نروم به گام در دام تو دم

ای چون شکن زلف تو پشتم خم خم

وی چون اثر خلق تو صبرم کم کم

در مهر و وفایت آزمودم دم دم

با این همه تو بهی و آخر هم هم

از آمدنم فزود رنج بدنم

از بودن خود همیشه اندر محنم

وز بیم شدن باغم و درد حزنم

نه آمدن و نه بدن و نه شدنم

با ابر همیشه در عتابش بینم

جویندهٔ نور آفتابش بینم

گر مردمک دیدهٔ من نیست چرا

چون چشم گشایم اندر آبش بینم

فتحی که به آمدنت منصور شوم

عمری که ز رفتن تو رنجور شوم

ماهی که ز دیدن تو پر نور شوم

جانی که نخواهم که ز تو دور شوم

در وصل شب و روز شمردیم بهم

در هجر بسی راه سپردیم بهم

تقدیر به یکساعت برداد به باد

رنجی که به روزگار بردیم بهم

مجرم رخ تو که ما بدو آساییم

ما با رخ و با خرام تو برناییم

ما جرم ترا چو روی تو آراییم

خود جرم تو کرده‌ای که مجرم ماییم

چوبی بودم بود به گل در پایم

در خدمت مختار فلک شد جایم

در خدمت او چنان قوی شد رایم

کامروز ستون آسمان را شایم

گفتم که مگر دل ز تو برداشته‌ایم

معلوم شد ای صنم که پنداشته‌ایم

امروز که بی روی تو بگذاشته‌ایم

دل را به بهانه‌ها فرو داشته‌ایم

چون می دانی همه ز خاک و آبیم

امروز همه اسیر خورد و خوابیم

در تو نرسیم اگر بسی بشتابیم

سرمایه تویی سود ز خود کی یابیم