گویند عقیق از آن رو که سر حقیقی را

برآن حک کرده اند، گاه بود که باطل سحر بود

ای یاران، من نیز میهمان مکه ام،

اینک زمزم و منی و خیف

چشمان خویش بسیار همی مالم تا بدانم

آنچرا که می بینم به بیداری است یا خواب

بینمت اما که چشمانت جادو همی کنند

و بر دهانت خاتمی از عقیق ست

قامتت راست چو تیر است و عقابست تیری

که زن دور و مرا در دل و در جان گذرد.

ملامت کرا! تا کی به سرزنش کوشی؟

دست از من بدار که رنجم مرا کافی است.

آنگاه که سرا پا شگفتی ام، سرزنشم نشاید

چرا که دل هرگز طعم دوری دوستان نچشیده است

دامان خرابات نشینان همه پاک است

تر دامنی ماست که تا دامن خاک است