تمت الدیباچه من القصیده الثانیه

به تخت عرش ترا چون مقام شد از بخت

چو ملک دهر ترا شد ز قدر عار مدار

تخت ترا شد ز بخت ملک ترا شد زقدر

نبود کسی چو تو در جهان بکرم دگر

مگو فلک چو تو خود آورد بصد دوران

نیابد او چو تو شاهی حلیم و هم قهار

فلک خود بصد دوران نیابد چو تو شاهی

یقین که کس نگرفته چو تو جهان از عدل

چو ملک جمله از آن تو شد بگیر و بدار

کس نگرفته چو تو از عدل ملک

بسوخت غیرو چو من نامده ازان منصور

که در طریق سخن شاعرم روش هموار

سوخت غیر و چو من نامده منصور

در طریق سخن شاعر مشهور

نفسی و بالی کان قرینی

چنین ترانی تا کی چنانی(کذا)