ای حسن تو آفت درونها

وی تنگدل از تو سینه ما

رخت دل و دین ببردی از من

ای گلرخ شوخ سر و بالا

دیدم گل آنجمالی جایی

رفتم ز قرار خویش آنجا

بی حسن توام چنین جگر ریش

جز تیر تو مرهمی مبادا

دست و دل عیش نیست با من

بی آنرخ و خواب نیز شبها

گاهی که شوم ز روی تو شاد

از روی تو جان شود توانا

چون یافت نشان قرب اهلی

گردید نیازمند اشیا

نفسی و بالی کان قرینی

چنین ترانی تا کی چنانی(کذا)

هنر بعهد هنر پروری گرامی شد

که ظل سلطنتش جاودان بود یارب

نگین خاتم اقبال تا دم محشر

بنام حضرت یعقوب خان بود یارب

همیشه سایه این آفتاب عالمگیر

زبهر نظم جهان در جهان بود یارب