خوش رست چمن رشته خارا برچین

خوش یافت بهار پر ز دیبا برچین

بلبل به خراش سینه آوا بشکست

از سایه گل خرده مینا برچین

فکری کنم و دهم سرانجام سخن

شاداب کنم به مدح تو کام سخن

فرمان تو زنده کرد اگر نام مرا

من زنده کنم به نام تو نام سخن

شب تا سحرم فسانه خوان غم او

خوابم نبرد ز داستان غم او

تا بار امانتش به خائن ندهم

صد جای نشسته پاسبان غم او

ای فیض سپهر و نور اختر با تو

حسن صدف چهار گوهر با تو

فوق فلک و تحت سما در خور کیست

زیبنده تخت و فر افسر با تو

دل جز ز دو زلف پرخم و پیچ مجو

از عشق نشان به قرعه و زیج مجو

بنشین و نگاه کن که آسیمه دلست

هرکس که چو روین است ازو هیچ مجو

آویز به طره از خم و پیچ مگو

زان مصحف چهره گوی از زیج مگو

او تو شده است کار خود می سازد

تو هیچ نیی هیچ مجو هیچ مگو

ذوق آمده رخت خوش دلی بر در نه

بنما در ناب و داغ بر کوثر نه

زان خنده شیرین و لب گلناری

لخت جگری بخای و بر اخگر نه

هرچند که جور بی محابا داری

کس رنجه نمی شود چه پروا داری

صد حور و پری اگر رسد ننشیند

بر گوشه خاطری که تو جا داری

بدگوییی خود کنم مگر یار شوی

بستانمت از تو تا وفادار شوی

یک رنگان را ظریف طبعان نخرند

رنگی دگر آیم که خریدار شوی

گر در شب تیره تابیم نور شوی

ور در دم مردن آییم سور شوی

از دیده من اگر ببینی رخ خویش

ترسم که به حسن خویش مغرور شوی

ای دل ز سفر تحفه چه سوز آوردی

وز عشق چه حرف دلفروز آوردی

تا ذروه وصل صد مقامست بگو

با دوست کجا شبی به روز آوردی؟

تا نگذری از قشر منقا نشوی

تا رو نکنی به اصل بینا نشوی

تا در نزنی چنگ به هر چیز که هست

شیرازه جزو در کل اجزا نشوی

تا کی همه کوکنار آخر گزکی

شیرین تر ازین بسست شیرین ترکی

زین سفره عیش چند بی میل خوریم

گر نیست کباب پخته گرد نمکی

یک دم دل شاد را به صد دم ندهی

واندم به دم عیسی مریم ندهی

مرغان ضمیر از صفا رام شوند

جمع آی که از تفرقه شان رم ندهی

از ابر به کشتزار بایسته تری

وز باد به نوبهار شایسته تری

هر شام من از فراق تو خسته ترم

هر صبح تو از زحمت من رسته تری

چندان که به حکمت گروی دورتری

تا می شمری نجوم بی نورتری

آن کور که تو راه ازو می پرسی

او می داند که تو ازو کورتری

هر سو به تن از زخم مهی کاسته‌ای

یا صفحهٔ گل از رقم آراسته‌ای

چون شعلهٔ آتشین که از خوردنِ چوب

سرکش‌تر و خانه‌سوزتر خاسته‌ای

ای از تو صور نگار هرجا کوری

زیب از تو دهد به عاریت هر عوری

هرکس مثلی به عقل خود می آرد

نوروز و دهست و روستایی سوری

هان بلبل هان صفیر محکم ندهی

تا طوطی غنچه نشکفد دم ندهی

از غیب به باغ طایران آمده اند

خامش که ز شاخسارشان رم ندهی

خوش بوست بس این زلف دو تا بر که زدی؟

بوی تو نمی دهد چرا؟ بر که زدی؟

این معنی تازه از چه کس دزدیدی؟

این شعر تو نیست، از کجا؟ بر که زدی؟