صید از حرم کشد، خم جعد بلند تو

فریاد از تطاول مشکین کمند تو

شد رشک طور از آمدنت کوی عاشقان

بنشین، که باد خردهٔ جان ها سپند تو

مشکل شده ست کار دل از عشق و خوش دلم

[...]

ز تکبیر فنا، حاضر نشد وقت نماز تو

به شور حشر، میدان می دهد خواب دراز تو

دارم دلی دو نیم، ز تیغ زبان تو

زخمم، نمک چش لب شکرفشان تو

جان رفت از میان و به کین بسته ای کمر

نتوان برید، الفت تیغ از میان تو

صفای وقت، ز دل های بی غبار بجو

طراوت از نفس پاک نوبهار بجو

شکسته حال و پریشان دل و سیه بختم

مرا به حلقهٔ آن زلف تابدار بجو

کنار جدول و جو، جای تشنه کامان است

[...]

عریان ز صافی طینتی، از پردهٔ نیرنگ شو

چون آب در باغ جهان، با خار وگل همرنگ شو

بشکن به دل تا می توان، نیش زبان دشمنان

با این سبک مغزان که گفت ای خیره سر همسنگ شو؟

ای تهیدست، به امّید و امل غره مشو

مزرعی را که نکشتی، نتوان کرد درو

من تنک مایه ام و پیر مغان مستغنی

وای اگر خرقهٔ سالوس نگیرد به گرو

افسرده ایم، جام می خوشگوار کو؟

تنها نشسته ایم به گلشن، هزار کو؟

چون غنچه، تا فشردهٔ دل در قدح کند

خونین دلیم، ساقی گلگون عذار کو؟

سوخته جان دلم یکی، سنبل مشک فام، دو

سختی کار عشق بین، صید یکی و دام دو

خونی دین و دل بود، غمزه در ابروان تو

معجز حسن را نگر، تیغ یکی، نیام، دو

ساقی غم، به دیده ام، خون دل این قدر مکن

[...]

خوش آنکه پیماید قدح، چشم جفا پیمان تو

از خویش بستاند مرا، گیرایی مژگان تو

صبر گران تمکین من، کوه است و می بازد کمر

چون بگذرد دامن کشان، سرو سبک جولان تو

به عاشقی، شده ام شهرهٔ جهان از تو

ز سادگی، غم دل می کنم نهان از تو

چون لب نایی و نی، پرده سرایان من و تو

سر افسانه گشاییم، به دستان من و تو

خرّم آن ساعت و آن روز، که چون بلبل و گل

بنشینیم به گلگشت گلستان من و تو

طرف نقاب اگر کشی، از رخ نازنین فرو

دل ز تپیدن آورد، خانهٔ عقل و دین فرو

پت ز سرمه چشم تو، طرح فرنگ تازهای

یا شده این غزال را، پای به مشک چین فرو؟

هشته سمن عذار من، طرّهٔ یاسمین فرو

[...]

مستی فزوده است تو را، در بر آینه

عکس لبت شراب بود، ساغر آینه

حیرت به جاست، پیش تو گر رفته ام ز خویش

مانده ست یادگار، ز اسکندر آینه

دل از وفا به خاطر جانان گران شده

سود محبت است که ما را زیان شده

ای خدا، یار مرا میل خریدارش ده

ور بگیرد کم ما، عاشق بسیارش ده

دل ما را هدف غمزهٔ خونخوارش کن

رگ جان را به کف ناز جفاکارش ده

درد محرومی عاشق نه همین در هجر است

[...]

ای دل به زیر خاک تپیدن چه فایده؟

بعد از هلاک، سینه دریدن چه فایده؟

ما را که نوبهار به افسردگی گذشت

ای سبزه، از مزار دمیدن چه فایده؟

دردت به دوای دل بی تاب رسیده

از غیب، رسولیست، به اصحاب رسیده

چون نی به خروش از نفس سینه خراشم

تاری ست تن من که به مضراب رسیده

دارد دلم از گریهٔ مستانه، طرب ها

[...]

تا شانه خشک دستم، بی زلف یار مانده

کارم زدست رفته ، دستم ز کار مانده

صبح جوانی ما، بگذشت و شام پیریست

ازکف شراب رفته، در سر خمار مانده

چون شمع آتشین دل، خود را چرا نسوزم؟

[...]

مکن ای بلبل آزرده دل، از خار گله

گله از هر چه نمایی، بود از یار گله

صبح است و عزم کوی خرابات کرده‌ای

ای پیر خانقاه، کرامات کرده‌ای

گر، دیده‌ات به ساقی و رویت به ساغر است

ایمن نشین، که پشت به آفات کرده‌ای