چو شاه تشنه جگر راه کارزار گرفت

پی قتال به به کف تیغ آبدار گرفت

ز وحشت عدم و انقلاب خود عالم

خط امان زدم تیغ پر شرار گرفت

میان معرکه آمد به یک جهان هیبت

[...]

یا حسین ای جان فدای نام غم‌افزای تو

کرده ما را دل کباب اندوه جان‌فرسای تو

چون به راه حق برای شیعیان سر داده‌ای

ای سر ما شیعیان قربان خاک پای تو

کاش می‌شد جسم ما از تیغ بران چاک چاک

[...]

چون محمدباقر از حکم خداوند حکیم

بر سرش افتاد شوق قرب خلاق رحیم

دید نبود این جهان را جز غم و رنج و تعب

زحمتش بار گران و محنتش دردی الیم

دیده بست از فطرت پست لئیم روزگار

[...]

خوشا بر طبع والای محمدباقر صامت

خوشا بر نیکی رای محمدباقر صامت

رقم زد بهر تاریخ وفاتش خامه (حاجب)

جنان گردید ماوای محمدباقر صامت

چون تیر که از کمان هوادار شود

گاهی به نشان گهی به سنگ آمده‌ام

به عرش سود سر فخر خویشتن را فرش

از این شرافت بی‌منتهای فیض عظیم

نمود گوهر پاکی مقام در دل خاک

که در بهاء بها بود همچو در یتیم

به نور وادی ایمن چه طور سینا گشت

[...]

به وصف روی تو گفتم که این گل خودروست

هزار آتشم اندر جگر ز شعله اوست

چه آوری بسرم ای صنم اگر گویم

خدا نکرده که بالای چشم تو ابروست

هرچه از من زدوا بروی تو بیداد رود

مشکل آن دوستی رفته‌ام از یاد رود

دل رسد رقص‌کنان پیش خدنگت آری

صیدرا چون اجل آید سوی صیاد رود

تا بود در دریده اشک امشب مجال خواب نیست

خواب آید آن زمان در دیده کورا آب نیست

بزم من شبهاست روشن از خیال روی تو

خانه درویش را شمعی به از مهتاب نیست

دلم ز دست جفایت ز بس به تنگ آمد

ز آه نیمه شب چاره‌ای به چنگ آمد

ولی عجب کنم از سختی دلت که ز آه

هزار تیر فکندم مگر به سنگ آمد

در حشر رسولان خلف روی خراشند

بر آتش وانفسی خود اشک بپاشند

اندر غم خویش و خبر از امتشان نیست

چون تیشه تمام از طرف خویش تراشند

توانگران که هم سیم و زر زیاده کنند

برای راحت میراث خود نهاده کنند

دهند نسیه خوران را حواله سادات

چراغ ریخته انذر امامزاده کنند

ز مسخرجات خیالات من

یکی مطلب نغز عنوان شده

به قانون ابجد به بوفق عدد

نجاسات عینیه عثمان شده