زلف سیهت که مشک را زو گله هاست

از تاب و شکن سلسله در سلسله هاست

آسایش صد هزار دلهاست ولیک

ما را دل از او آبله در آبله هاست

ای از غم دلبری که بیدادم ازوست

ویرانی این سینهٔ آبادم ازوست

در غصّهٔ هجران دل ناشادم ازوست

فریاد مرا از آنک فریادم ازوست

سیلاب محن رونق عمرم همه برد

شیرین همه تلخ گشت و صافی همه درد

آن کس که بمرد رست دردا که مرا

هر روز هزار بار می باید مرد

در دل زغم زمانه باری دارم

در دیدهٔ هر مراد خاری دارم

نه همنفسی نه غمگساری دارم

شوریده دلی و روزگاری دارم

آخر زمنت یاد منت هست بپرس

هشیار دلی زین دل سرمست بپرس

بیمار غم توَم، تو خود می دانی

بیماران را چنانک رسم است بپرس

خوبان همه دل برند لیکن دین نه

ورزند عتاب و جنگ اماکین نه

دشنام دهند و خشم گیرند و کنند

بر خسته دلان جفا ولی چندین نه

وا می شنوم زگفت از هر جا من

کز عشق فلانی شده ام شیدا من

برخیز و بیا و بی خصومت با من

بنشین و نگر که این تو کردی با من

با شهوت و طبع نور دل نفزاید

تا ظلمت شهوت در دل نگشاید

حق می طلبی و شهوتت می باید

این هر دو به یک جای برابر ناید

عشق از چه سبب بی خبران را باشد

کاری است که صاحب نظران را باشد

تو شهوت خویش را لقب عشق نهی

شهوت همه گاوان و خران را باشد

اندر ره عشق هر که دارد گذری

با خود نکند به هیچ وجهی نظری

گر هرچه به شهوت است آن عشق بود

پس عاشق صادق است هر گاو و خری

در درد اگر تو از دوا محرومی

اندیشه بکن تا تو چرا محرومی

آکندهٔ حشو شهوتی ای مسکین

زان است که از عشق خدا محرومی

چون وسوسه ای تو را بگیرد دامن

آغاز کنی کینه و جنگی با من

تو پنداری که عشق شهوت باشد

خاکت بر سر غلط تو کردی یا من

هر صاحب دل که او نه صاحب نظر است

در خورد عقوبت است و بس بر خطر است

این بی خبران زکار دور افتادند

شهوت بازند و نام شاهد بتر است

در تو که بدیدهٔ صفا می نگریم

نی از پی شهوت و هوا می نگریم

دیدار خوشت آینهٔ لطف خداست

ما در تو بدان لطف خدا می نگریم

چون آتش شهوت آبرویت را برد

در معرض هر بزرگیی ماندی خرد

می کوش که باد نفس را خاک کنی

هر زنده که آن نکرد در عقبی مرد