در باغ شدم قصد سوی می کرده

جام می لعل را پیاپی کرده

گل را دیدم ز آب رعنایی خویش

از شرم تو سرخ گشته و خوی کرده

گه تاب سر زلف مشوش میده

گه عشوه این جان ستمکش میده

با ما سر راستی نداری شاید

باری به دروغ عشوه خوش میده

دلدار کمان دلبری کرد به زه

وافکند بگرد مه بر از مشک زره

در عهد خود و پشت من آورد شکست

بر کار من و زلف خود افکند گره

از بسکه همیکنم بشب ناله و آه

بر چرخ سیاهشد ز آهم رخ ماه

این خود چه دلست که برمنش رحمت نیست

من بنده آن دلم زهی سنگ سیاه

جانا تو چنین بجنگ با من زچه

گر دوست نئی رواست، دشمن زچه

بی هیچ سبب کشیده دامن را

در خون من سوخته خرمن زچه

در لطف به نکته سخن می مانی

در کینه به مهر تیغ زن می مانی

در پرده دری به اشک من می مانی

در نیکویی به خویشتن می مانی

گر دسترسی به سیم و زر داشتمی

با وصل تو دست در کمر داشتمی

همرنگ رخ ار به کیسه زر داشتمی

خال از لب تو به بوسه بر داشتمی

ای دل اگرم امان جان بایستی

این آب دو دیده ام نهان بایستی

ور وصف جمال شانه را خواهم کرد

چون شانه همه تنم زبان بایستی

بر زلف تو از گره نشان بایستی

وین چین در ابروت در آن بایستی

یا عهد تو چون قد تو بایستی راست

یا زلف شکسته چون زبان بایستی

در ساخته بر غم من دیگر جای

ز (آری مگر) ت تعمیه می باشد رای

در باقی کن باوی ور شگم منمای

بر جان من و جوانی خود بخشای

یک روز به طبع با رهی دم نزنی

تا عالمی از عربده بر هم نزنی

ای سنگین دل اگر بمیرم ز غمت

کمتر ز یکی آه بود کم نزنی

باز این دل سرگشته هجران پیمای

افتاد به دام عاشقی دیگر جای

احسنت چنین کن ای دل شیفته رای

تا سر ندهی ز دست منشین از پای

بی دیدن من جان جهانم چونی؟

بی من، که مباد بی تو جانم ،چونی؟

در هجر تو از دو دیده خون می بارم

من بی تو چنینم تو ندانم چونی

ما را ندهد سپهر یک جرعه می

کو را نبود زود خماری در پی

ای خون بد زمانه آخر تا چند

وی گردش روزگار آخر تا کی

نه چون رخ تو گلی بود یاسمنی

نه چون قد تو سرو بود در چمنی

نقاش ازل که روی خوب تو نگاشت

از تو چه دریغ داشت الا دهنی

ای بیش ز مه به نیکویی و کم نی

وقت است که رحمتی کنی یا هم نی

گویی که غمت هست ز جان شیرین‌تر

زیرا که ز جان سیر شدم وز غم نی

گر روی چو مه ز من نهانی نکنی

وان بوالعجبی ها که تو دانی نکنی

دارم سر آنکه باقی عمر که هست

با تو به سر آرم ار گرانی نکنی

دی وعده خلاف آمد از آن آزردی

امروز عتاب و جنگ پیش آوردی

داری سر آنکه عذر را نپذیری

یا خود ز پی بهانه ای می گردی

تا چند دل آزاری و رخ برتابی

تا چند جفا نمودن و بیتابی

می گویمت این چنین مبارک نبود

وان روز مباد کاین سخن دریابی

خود از همه کار جور کردن دانی

شادی همه، درد دل من دانی

چون من دو هزار بیش داری عاشق

کی حال من سوخته خرمن دانی