زآن بر دو لبت ز بوسه مرزوق نیم

کز حسن و جمال چون تو ممشوق نیم

می طعنه زنی که تو مرا خوب نه ای

من عاشقم ، ای نگار ، معشوق نیم

ای آنکه تویی نور دل و شمع روان

تا بی خبرم از تو ، نه پیدا نه نهان

بی من تو بکام خویش ای جان جهان

من بی تو چنانم که مبادی تو چنان

این نافرمان دل ، ار پذیرد فرمان

دشواری من خوار شود ، سخت آسان

درمانده بدست دلم ، ای جان جهان

درمانده بدل بتر که درمانده بجان

ای عادت تو به وعده صادق بودن

وی سیرت تو یار موافق بودن

بر موجب این دو چیز نیکو که تراست

جز بر تو حلال نیست عاشق بودن

ناشاد مرا ، ای بت نوشاد ، مکن

از داد خدا بترس و بیداد مکن

نیکویی کن مرا به بد یاد مکن

مر خصم مرا از غم من شاد مکن

ای برده فراق تو فراغ دل من

خالی ز گل و مل تو باغ دل من

اندیشه و تیمار تو داغ دل من

مردم ز غم تو ، ای چراغ دل من

ای کرده به بی وفایی آهنگ ، مرو

باری سخنی ز بهر مردان بشنو

اکنون که دلم هست به نزد تو گرو

دل باز فرست ، هر کجا خواهی رو

بر عاج بنا گوش چو سیم و خز تو

آغاز همی کند خط دل گز تو

ترسم که برون برد سر از مرکز تو

بفروش کنون که یار دارد از تو

گفتم : بکنم دو دست کوتاه از تو

دل بر کنم ، ای صنم ، بیک راه از تو

اکنون چو برید خواهم ، ای ماه ، از تو

از جان کنم آغاز ، پس آنگاه از تو

هر چند به دردم از دل محکم تو

گیرم کم جان و دل ، نگیرم کم تو

یا هست کنم آنچه ترا کام و هواست

یا نیست کنم جوانی اندر غم تو

تا بود ز روی مهر لاف من و تو

در خواب ندید کس خلاف من و تو

چون تیره شد اکنون می صاف من و تو

مادر نه بهم برید ناف من و تو ؟

ای همت من رسیده پاک از پی تو

در چشم خرد فکنده خاک از پی تو

هر لحظه دلم کند تراک از پی تو

ای بی معنی ، شدم هلاک از پی تو

ای فخر زمانه را ز پیوندی تو

آدم شده محتشم ز فرزندی تو

زین گونه به رنج بنده خرسند شدی

چون در خورد از روی خداوندی تو ؟

از جور و ستیز تو بهر بیهده ای

در هر نفس از سینه بر آرم سده ای

ای روی تو در چشم رهی بتکده ای

مردی نبود ستیزه با دلشده ای

ای شمع ، که پیش نور دود آوردی

یعنی خط اگر چه خوش نبود آوردی

گر دود دل منست دیرت بگرفت

ور خط بخون ماست زود آوردی

گر عقل مکان گیر مصور بودی

بر چهرۀ ملکت تو زیور بودی

ور دانش را جنبش و محور بودی

اندر فلک رای تو اختر بودی

از شست ، شها ، چو ناوکی بگذاری

در تیره شب از دیده سبل برداری

بر کرۀ شبدیز چو ران بفشاری

کیمخت زمین بماه نو بنگاری

آن به که جهان را بدل شاد خوری

باده ز کف حور پریزاد خوری

پیوسته ز دست نیکوان باده خوری

بادست غم جهان ،چرا باد خوری ؟

اول قدم آنست که جان در بازی

وز خانه به یکبار بکوی اندازی

چون قوت تسلیم و رضا حاصل شد

آنگه بنشینی و بخود پردازی

بی آنکه ز من بتو بدی گفت کسی

بر کشتن من چه تیز کردی هوسی؟

زین کار همی نیایدم باک بسی

صد کشته چو من به که تو غمگین نفسی