گفتی که اگر میطلبی تدبیری

هرچت باید بخواه بیتأخیری

زلفت خواهم ازانکه در میباید

دیوانگی مرا چنان زنجیری

دل روی بدان زلفِ سرافراز آورد

با هر شکن زلف تو صد راز آورد

روزی زسرِ زلفِ تو موئی سرتافت

سودای تواش موی کشان باز آورد

گه لعلِ تو از قند دلم خواهد تافت

گه زلفِ تو از بند دلم خواهد تافت

از زلفِ درازِ تو دلم میتابد

تابش در ده چند دلم خواهد تافت

تا زلف ترا به خونِ دل، رای افتاد

دل در سرِ زلفِ تو به صد جای افتاد

از بس که سرِ زلفِ تو کردند به خم

دیدم که سرِ زلفِ تو در پای افتاد

در زلفِ تو صد حلقهٔ دیگرگون است

هر حلقهٔ او تشنهٔ صدصد خون است

مینتوان گفت وصفِ زلفت چون است

باری ز حساب عقل ما بیرون است

ای بیخبر از رنج و گرفتاری من

شادم که تو خوشدلی به غمخواری من

تا غمزه به خونِ دلِ من بگشادی

در زلف تو بسته است نگونساری من

گر کشته شوم کشته به نامِ تو شوم

ور بندهٔ کس شوم غلام تو شوم

چون دست به دامِ زلفِ تو مینرسد

هم آن بهتر که صیدِ دامِ تو شوم

چون نیست ز عقل ذرّهای توفیرم

تا می چه کنم عقل، کمش میگیرم

دیوانگی عشقِ توام میباید

تا بو که ز زلفِ تو رسد زنجیرم

تا زلفِ زره ورت به هم تافته شد

گوئی که هزار نافه بشکافته شد

زنجیرِ سرِ طرهٔ مشکین رنگت

از تابشِ خورشید رخت تافته شد

تا در سرِ زلفت خم و تاب افکندی

این سوخته را دل به عذاب افکندی

از زلفِ سیاهِ تو جهان تیره از آنست

کان زلفِ سیه بر آفتاب افکندی

چون مشکِ خط تو سایه‌ور می‌افتد

خورشید به زیرِ سایه درمی‌افتد

زیبنده‌ترست موی و بالا باری

کان موی به بالای تو برمی‌افتد

زلف تودگر ز دست نگذارم من

تا بو که دل از شست برون آرم من

گویم که دلِ مرا چراندهی باز

گوئی که برو دلِ تو کی دارم من

ای پردهٔ دل پرده نوازت بوده

جان هم نَفَسِ پردهٔ رازت بوده

من چون سرِ زلفِ تو به خاک افتاده

دست آویزم زلفِ درازت بوده

بیچاره دلِ من که غمِ جانش نیست

در درد بسوخت و هیچ درمانش نیست

گفتم که سرِ زلفِ تو دستش گیرد

در پای فکندی که سر آنش نیست

گر لعلِ لبِ تو دَرِّ شهوارم داد

زلف تو ز پی شکست بسیارم داد

با لعلِ لبِ تو کارِ ما چون زر بود

زلفت به ستیزه تاب در کارم داد

تا کی کمرِ عهد و وفا باید بست

زنّارم ازان زلفِ دو تا باید بست

چون کارِ من از لبِ تو مینگشاید

دل در سرِ زلفِ تو چرا باید بست