و انّ صباحا نلتقی فی مسائه

یکون علی قلب الغریب حبیبا

کنون که با تو بهم صحبت اوفتاد مرا

دعا کنم که وصالت خجسته باد مرا

هر کسی را جام او بر جان او همسان کنید

هر کسی را نقل او با عقل او هم برنهید

یا حیاة الرّوح مالی لیس لی علمی بحالی

تلک روحی منک ملئی، و سوادی منک خالی‌

مال و زر و چیز رایگان باید باخت

چون کار بجان رسید جان باید باخت‌

چون شاد نباشم که خریدم بتنی

وصلی که هزار جان شیرین ارزد؟!

گر از میدان شهوانی سوی ایوان عقل آیی

چو کیوان در زمان خود را به هفتم آسمان بینی‌

ور امروز اندرین منزل ترا حالی زیانی بد

زهی سرمایه و سودا، که فردا زین زیان بینی!

گه ناز چشیدند و گهی راز شنیدند

گاهی ز جلالت بجمالت نگریدند

چندم پرسی مرا چرا رنجانی

حقا که تو حال من زمن به دانی!

نفس المحبّ علی الأسقام صابرة

لعلّ مسقمها یوما یداویها

چون شفا ای دلربا از خستگی و درد تست

خسته را مرهم مساز و درد را درمان مکن‌

کی در آید فرشته تا نکنی

سگ ز در دور و صورت از دیوار

کی در احمد رسد و در صدیق

عنکبوتی تننده بر در غار

پرده بردار تا فرود آرند

[...]

ای قوم ازین سرای حوادث گذر کنید

خیزید و سوی عالم علوی سفر کنید

سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی

رخ گلبرگ شاهان را چو شاخ زعفران بینی‌

سر الب ارسلان دیدی ز رفعت رفته بر گردون

به مرو آتا کنون در گل تن الب ارسلان بینی‌

ماه را آن جاه نبود کو ترا گوید که چون؟

زهره را آن زهره نبود کو ترا گوید چرا؟

نی خدا از چاه جاه حاسدان از روی فضل

بر کشید و بر نشاندت بر بساط کبریا؟

گر آب دهی نهال خود کاشته

ور پست کنی بنا خود افراشته‌

من بنده همانم که تو پنداشته

از دست میفکنم چو برداشته

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود مشتی گل‌

یکسر همه محواند بدریاء تفکر

بر خوانده بخود بر همه «لا خان و لا مان»

ازین زندان اگر خواهی که چون یوسف برون آیی

بدرد دوری یوسف صبوری چون زلیخا کن‌