اسلام که گم کرده ز دل آرامم

بسیار خطر دارد ازو اسلامم

ز آن آفت دین که هست اسلامش نام

ترسم که به کافری برآید نامم

زان پیش که هجر تو برد آرامم

آمد به وداع تو دل خود کامم

فریاد که بیشتز ز هنگام فراق

دل سوخت ازین وداع بی‌هنگامم

خواهم که شبی محو جمال تو شوم

نظارگی بزم وصال تو شوم

وانگاه به یاد شمع رویت همه عمر

بنشینم و فانوس خیال تو شوم

دارد ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

گیرم که به چشم خلق پوید دشمن

با من ره غالبیت اندر همه فن

با این چه کند که خود یقین می‌داند

کو مغلوبست و غالب مطلق من

چون مهر تو میتوان نهان ورزیدن

باید ز چه رسوای جهان گردیدن

گوئی که نمی‌توانیم دید آری

با غیر تو را نمی‌توانم دیدن

از لطف تو سهل است کرم ورزیدن

چشم از گنه بی گنهان پوشیدن

دعوی نکنم که بی گناهم اما

دارم گنهی که می‌توان بخشیدن

در کعبه قدم نهاده‌ام وای به من

دور از ره دین فتاده‌ام وای به من

از وسوسهٔ عشق مسلمان سوزی

اسلام ز دست داده‌ام وای به من

گوئی ز ته بستر آن حجله نشین

تا ناف پر است از نافهٔ‌چین

چادر شب بسترش اگر افشانند

تا حشر هوا عبیر بارد به زمین

اسلام مگو آفت ایام است این

افت چه بلای صبر و آرام است این

کفر آمد و داد خاک ایمان بر باد

از قوت اسلام چه اسلام است این

اسلام مرا ای دل دیندار ببین

در صورت او قدرت جبار ببین

چشمش که کشیده تیغ مژگانش بنگر

گردن زن آهوان تاتار ببین

ای شیخ که هست دایم از نخوت تو

در طعنهٔ آلایش من عصمت تو

گر عفو خدا کم بود از طاعت تو

دوزخ ز من و بهشت از حضرت تو

گفتم چو رسد کوکبهٔ دولت تو

بیش از همه بندم کمر خدمت تو

بی‌طالعیم لباس صحت بدرید

تا زود نیابم شرف صحبت تو

هرچند که بهر پاس جمیعت تو

هستند هزار بنده در خدمت تو

یک بنده بی‌ریاست کز ادعیه است

مشغول به پاسبانی دولت تو

لی شیر فلک اسیر صیادی تو

در وادی دین شیر خدا هادی تو

ادراک به میزان خرد می‌سنجد

با خسروی ملوک فرهادی تو

این کوثر فیض بخش کز خجلت او

آب چه زمزم به زمین رفته فرو

گر جوشد و بیرون رود از سرچه عجب

کز عکس رخ تو آتش افتاده درو

آن شوخ که چشم مردمی دارم ازو

گفتم به نظاره کام بردارم ازو

نادیده رخش تمام رفتم از کار

وز نیم نفس تمام شد کارم ازو

ای خامه ورق چون به مداد آرائی

آرای به مدح ملک بطحائی

شاهی که کند در صفت نور رخش

هر بیضه‌ای از زاغ قلم بیضائی

در راه دگر اگرچه چست آمده‌ای

در راه وفا و مهر سست آمده‌ای

ای یار درست وعده دیر وفا

دیر آمده‌ای ولی درست آمده‌ای

با آن که به مهر آزمونم کردی

در بارگه وفا ستونم کردی

با یان قدم دیر تحرک که مراست

از خاطر خود زود برونم کردی