داده فرمانم به دوری آه یارب چون کنم

بردن فرمان غلط نابردن فرمان غلط

گهم به پای زند این، گه آن به چنبر و کاکل

فتاده در خم چوگان عقل و عشق چه گویم

ام النسا ببین که چه بیداد کرده ای

و از کین چها در این ستم آباد کرده ای

کشتی مرا که زنده کنی زاده عزیز

بنگر که را به قتل که دلشاد کرده ای

در عزل این غلام و به اخراج این کنیز

[...]

آزرده ترم گرچه کم آزارترم

بی یار ترم گرچه وفادار ترم

با هر که مرا مهر و وفا بیشتر است

سبحان الله به چشم او خوارترم

رنج او راحت بود بر جان من

جان فدای یار دلرنجان من

این پهنه ز نقحبه که کیهانش ستایند

سورش همه سوگ است و سرورش همه تیمار

بنامیزد جز آن کلک سخن ساخت

زیک نی تنگ ها شکر که پرداخت

به پیکر کارنامه زندگانی

به گوهر بارنامه آسمانی

لب عیسی روان پرورده او

[...]

تنی را که از رنج کس درد نیست

اگر پور دستان بود مرد نیست

مرا نرم و آسوده چالاک و چست

گریز از دبستان به دستان تست

کنون آمد این روز بد پیش من

[...]

برادر پی مالش شاخ او

سراغش بدرید و شاماخ او

بر سیمگون موی مشکین کمند

به دندان بخست و به دستان بکند

برخساره و سرش با پای و چنگ

[...]

برادر که دید آشکار و نهفت

که خواهر پسندد به بیگانه جفت

نگه کن که چون آخته یال جنگ

به خون من اندر فرو برده چنگ

مراین خیره کش مست بی زینهار

[...]

مرآن ماده آهوی نورسته شاخ

کزو سینه شیر نر شاخ شاخ

درآویخت با من به دندان و چنگ

گران زخمه چون زخم خورده پلنگ

فرو برده چون غمزه خویشتن

[...]

از آن تاب و تیمار و زخم و زیان

به بیغاره در خود نهادم زبان

که ای ناخردمند بی چشم و گوش

سبک سر تنک رای بی مغز و هوش

به شرم از تو فرجام فرزانگی

[...]

به نیروی پنجه به بازوی مشت

فرو کوفت درها به سنگ درشت

ز آوای درها و آشوب سنگ

ز ماهی به مه شد غریو و غرنگ

چه درها که از زخمه درهم شکست

[...]