ای شاه چو دولت تو جاوید آید

حاشا که امید گشته نومید آید

از بیم تو پرداخت جهان و چه عجب

شب پره بدر رود چو خورشید آید

شد عمر برون و آرزو برنامد

شد روز فزون و یک غرض برنامد

دردا که به غربیل خرد عالم را

سرسر کردیم و هیچ بر سر نامد

یارم ره و رسم عشق نیکو داند

هر خرده که شرط است در آن او داند

بگذاشته ام مصلحت کار بدو

گر بکشد و گر زنده کند او داند

دردا که دلم به وصل تو شاد نماند

وز خاک درت به دست جز باد نماند

جانی که ترا عزیز می داشت برفت

صبری که مرا غرور می داد نماند

هر شب که دلم به حیلها درماند

خواهد که به فال و قرعه حالی داند

صد قرعه سیمین سرشک از چشمم

بر قرعه زرین رخم گرداند

هوشم سوی یار ناجوانمرد بماند

بی عارض گلگونش رخم زرد بماند

گفتم که مگر دردم ازاین دل بشود

بازی بازی دل بشد و درد بماند

نی باد سحر بادم سر دم ماند

نی گونه زر بروی زردم ماند

در هر که نگه کنم ازو زار ترم

هم درد من خسته به دردم ماند

این طایفه را چو خویشتن دانستند

خون را می و راز را سخن دانستند

چون تجربه چشم خردم باز گشاد

جمله نه چنان بود که می دانستند

رندان می معرفت به اقبال کشند

نه چون دگران دردی اشکال کشند

علمی که بدرس و بحث معلوم نشد

آبی است که از چاه به غربال کشند

هر دم خسرو هزار دل شاد کند

هر روز هزار بنده آزاد کند

در وهم کی آید که خداوند ملوک

از کمتر بندگان خود یاد کند

این هفت اختر که باغ معمور کند

نقشی که کند از قلم نور کند

وین طرفه که نقششان به دل نزدیک ست

هر چند که نقش بندی از دور کند

هر تیر کز این طبع چو الماس جهد

بر دیده مهش جای چو بر جاس دهد

در طاس فلک فتاده آوازه من

تا کیست که دست رد بر این طاس نهد

سودی همه را مرا زیان خواهی بود

آشوب دل و آفت جان خواهی بود

همچون گل و سوسن ار بر اندازه گری

پیوسته دو روی و ده زبان خواهی برد

دل در بر من به درد خشنود نبود

واندر خم زلف تو که بنمود نبود

اکنون هرکس که پرسد افسانه من

اول گویم که هر چه دل بود نبود

افسوس که بخت دل فروزیت نبود

جز پرده دری و دیده دوزیت نبود

در راه تو هر چه داشتم با دل و جان

در باخته بودم همه روزیت نبود

همراهی عشق هر هوس را مدود

بی او سوی جان شدن نفس را مدود

گفتم دریاب دل که از دیده دوید

گفت اینکه ترا دوید کس را مدود

مه باتو تا درون پیرانه رود؟

وین پایه جز از من بیمایه رود

دی از سر نیست کرد به حامی خسته؟

خورشید چو شد ذره که در سایه رود

یک روز مرا کار به سامان نرود

دل باز نیاید به من و جان نرود

برما سزد ار بخت به فرمان نرود

امروز به دست ماست نیز آن نرود

حالی باری بر آتشم تا چه شود

خاک در تست مفرشم تا چه شود

با ناخوشی هجر خوشم تا چه شود

تو میکش و من همی کشم تا چه شود

چون باد اگر زخاک سنگم بشود

چون آتش اگر ز آب رنگم به شود

زینها همه کی ترسم از آن می ترسم

کان کان شکر ز دست تنگم بشود