ای شوخ لاله رخسار، باغ و بهار مایی

غم در میان ما نیست، تا در کنار مایی

گر از ره مروت، بر خاک ما نهی پای

با آن رخ فروزان، شمع مزار مایی

تا سرزمین وصلت، در چشمه سار میناست

[...]

ندارد دیده ما طالع نظاره رویی

چو پیشانی نمی بینیم غیر از چین ابرویی

چو دام از خود نیم در صیدگاه آرزو آگه

ز بس در حیرتم افکنده نقش پای آهویی

به گل در یک قبایم، لیک از بسیاری غفلت

[...]

کهنه شد گلشن، ز جوی شیشه آبی نوش کن

تا ز رخسارت شود پیدا، گلستان نویی

گل را نبود رونق رویی که تو داری

سنبل ندهد نکهت مویی که تو داری

چون بوی ترا تحفه به گلشن نبرد باد؟

بوی گل تر نیست چو بویی که تو داری

روی تو نکو، موی تو خوش، لیک چه حاصل؟

[...]

تازگیهای بهار از گل تر مستغنی ست

گل سیراب در ایام خزان بایستی!

غیر اگر سویت ببیند، رونپوشی، رخ نتابی

گر من از دورت ببینم، شرمگینی، در نقابی

نوبهار باغ هستی چون به رخسارت ننازد؟

یک گلی چون مهر، اما نه چمن را آب و تابی

در مقام نرمخویی، چون شمیمی در گلستان

[...]

صبوحی می کنم در اول شب

کنم چون یاد فیض صبحگاهی

مکن با تیره بختی جلوه در هند

که ننماید سیاهی در سیاهی

برون رفتن چو تیر از خانه، می زیبد جوانان را

تلاش گوشه گیری کن، چو از پیری کمان باشی

در ایام بهار ای عندلیب از بخت می نالی

چه خواهی کرد اگر بی گل در ایام خزان باشی؟

کند در زیر خاکت عاقبت چرخ ستم پیشه

[...]