تا شرم داشت منصب آیینه داریت

گرداندن لباس تو تغییر رنگ بود

دلبر چه زود خط به رخ دلستان کشید

خطی چنان لطیف به ماهی توان کشید

در پرده نمود از عرق شرم تلافی

در ظاهر اگر روی تو آتش به جهان زد

شد سیه روز من از چشم کبود او، که هست

شعله نیلوفری از شعله ها جانسوزتر

سیه گر کرد روزم چشم او، خود هم کشید آخر

مکافات عمل را در لباس سرمه دید آخر

صائب ز فکرهای گلوسوز من نماند

جا در بیاض گردن خوبان روزگار

با بد و نیک جهان در دشمنی یک‌رو مکن

تیغ چون خورشید تابان بر همه عالم مکش

ز شوخی ها به برق نوبهاران نسبتی دارد

که می ریزد چو باران خون و خندان است شمشیرش

تشنه معنی تازه است مرا ساغر گوش

نتوان کرد مرا خواب به افسانه خط

مکن به حرف طمع تیره زندگانی خویش

که روز هم شب تارست بر گدای چراغ

نکند هیچ یتیم به عسس ساخته ای

می کند آنچه در گوش تو در سایه زلف

افتادگی گزین که دهد فیض بیشتر

پهلوی خویش هر که نهد چون سبو به خاک

نفس در سینه باد خزان می سوخت نومیدی

چراغ گل اگر می بود در زیر پر بلبل

هر کسی چیزی ز اسباب جهان برداشته است

من همین دل را ز اسباب جهان برداشتم

گر نباشد در میان روی تو، از یک آه گرم

آب را در دیده آیینه خاکستر کنم

درین بستانسرا خود را چنان صائب سبک کردم

که رنگ چهره گل را گران پرواز می بینم

گرچه هر گوشه ای از کنج دهانش گیر است

بوسه را چشم به جایی است که من می دانم

فیضی که گوشه گیر ز عزلت نیافته است

از گوشه های چشم سیاه تو یافتم

اینجا به خواب غفلت و آنجا به خواب مرگ

چون مخمل دوخوابه به روی نهالی ام

لنگر نکرده ایم چو گوهر درین محیط

از بوستان دهر چو شبنم گذشته ایم