می آموزم تا به تن اندر جان است

نتوان دانست بو که بتوان دانست

آن را که غمی بود که بتواند گفت

غم از دل خود به گفت بتواند رفت

آن کس که دل خوش به جهان آورده ست

از خانه سیمرغ نشان آورده ست

ولربما فات المراد و ما به

فوت ولکن ذاک بخت الطالب

هست بردن علم و دانش نزد نادان همچنانک

پیش کر بربط سرای و پیش کور آیینه دار

برآمد نیلگون ابری ز روی نیلگون دریا

چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا

هایل هیونی تیز دو، اندک خور بسیار رو

از آهوان برده گرو در پویه و در تاختن

هامون گذاری کوه وش، دل بر تحمل کرده خوش

تا روز هر شب بارکش، هر روز تا شب خارکن

چون باد و چون آب روان در دشت و در وادی دوان

[...]

بسیار بگفتم ای دل بد پیوند

با عشق مکوش و دل به هر عشوه مبند

بچه بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا به سینه بود

آنجا که نباشی تو از اینهام چه سود

وآنجا که تو آمدی بدینهام چکار؟

قدم بر جان همی باید نهادن

در این راه و دلم این دل ندارد

رنگ گلت از دلم سرشتند

چونانکه ز عشق تو گل من

در زین عنایت تو فتراکی هست

تا در زند این بنده به فتراک تو دست

گر تنگ شکر خرید می نتوانم

باری مگس از تنگ شکر می رانم

کرا سرکه دارو بود بر جگر

شود زانگبین درد او بیشتر

ناچار چو جان به عشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد

همواره برین نهاد یزدان عالم

نیکی زپس بدی و شادی پس غم

شب رفت و حدیث ما به پایان نرسید

شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

هرچه در آینه جوان بیند

پیر در خشت پخته آن بیند

تا بعد از آن زمانه جافی برای او

اندر قدح چه افکند از تلخ و شور خویش