دست در روزگار می نشود

پای عمر استوار می نشود

شاهدی خوب صورت است امل

در دل و دیده خوار می نشود

شاد می زی که در عروس مرگ

[...]

ای آن که تو در زیر چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور دایم که در ره آگفتی

این مایه ندانی که چو رفتی رفتی

از جمله رفتگان این راه دراز

باز آمده ای کو که به ما گوید راز؟

پس بر سر این دو راهه آز و نیاز

تا هیچ نمانی که نمی آیی باز

می آموزم تا به تن اندر جان است

نتوان دانست بو که بتوان دانست

آن را که غمی بود که بتواند گفت

غم از دل خود به گفت بتواند رفت

آن کس که دل خوش به جهان آورده ست

از خانه سیمرغ نشان آورده ست

ولربما فات المراد و ما به

فوت ولکن ذاک بخت الطالب

هست بردن علم و دانش نزد نادان همچنانک

پیش کر بربط سرای و پیش کور آیینه دار

زین بیش غم زمانه نتوان خوردن

چه توان کردن چو هیچ نتوان کردن

برآمد نیلگون ابری ز روی نیلگون دریا

چو رای عاشقان گردان چو طبع بیدلان شیدا

هایل هیونی تیز دو، اندک خور بسیار رو

از آهوان برده گرو در پویه و در تاختن

هامون گذاری کوه وش، دل بر تحمل کرده خوش

تا روز هر شب بارکش، هر روز تا شب خارکن

چون باد و چون آب روان در دشت و در وادی دوان

[...]

بسیار بگفتم ای دل بد پیوند

با عشق مکوش و دل به هر عشوه مبند

بچه بط اگر چه دینه بود

آب دریاش تا به سینه بود

هر روز فلک حادثه نو زاید

کاندیشه به جهد، مثل آن ننماید

روشنتر از آفتاب رایی باید

تا مشکل روزگار را بگشاید

آنجا که نباشی تو از اینهام چه سود

وآنجا که تو آمدی بدینهام چکار؟

اذا رایت نیوب اللیث بارزه

فلا تظنن ان اللیث مبتسم

هم بگذرد این عنا و رنج و هوسم

روزی به مکافات تو آخر برسم

قدم بر جان همی باید نهادن

در این راه و دلم این دل ندارد

رنگ گلت از دلم سرشتند

چونانکه ز عشق تو گل من

در زین عنایت تو فتراکی هست

تا در زند این بنده به فتراک تو دست

دستی که ترا نخواهد آن دست بب