گر زینهارت آرزو زی رایت سردار چم

زن‌قحبه کشتن کیش کن، زن‌قحبه گشتن تا به کی؟

نکته عشق نمودم به تو هان سهو مکن

ورنه تا بنگری از دایره بیرون باشی

حلقه ای گرد خویشتن بکشم

تا نیاید درون حلقه پری

وین پری پیکران حلقه بگوش

شاهدی می کنند و جلوه گری

گر گدائی رابطی می بابتی شاهد فراهم

دولتی دارد شگرف آن شیر مرغ این جان آدم

بخشایش دوست را به پرهیز

نشگفت امیدوار گشتن

این تازه که گاهواره تا گور

کون کردن و رستگار گشتن

گرت از دست برآید دهنی شیرین کن

مردی آن نیست که مشتی بزنی بر دهنی

آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست

عالمی از نو بباید ساخت وزنو آدمی

آن کشد پیراهن این، این درد شلوار آن

مرزکیهان شهر سگ سار است گوئی نیست هست

آن چنان زی که چو میری برهی

نه چنان زی که چو میری برهند

تا هست میسر که ز گل تاک بر آید

حیف است گیاه دگر از خاک برآید

تیغ سگ کش سرودم را به سر افروخته به

آخور گیتی از این خرگله پرداخته به

کار نه این گنبد گردان کند

هر چه کند همت مردان کند

آسمان با صد هزاران دیده چندان کور نیست

تا ترا بیند به دست دیگری ندهد لگام

مبادا آنکه او کس را کند خوار

که خوار او شدن کاریست دشوار

آنچه گویند مگو بدتر از آن خواهی گفت

هر چه گویند مکن بدتر از آن خواهی کرد

زنان راستانی سگان راستای

که یک سگ به از صد زن پارسای

سر دخمه کردند زرد و کبود

تو گوئی فرامرز هرگز نبود

به کف پیاله به گلشن روم چسان بی تو

چه خون چه باده چه گلخن چه گلستان بی تو

پای مجنون گر نپوید کوی لیلی، لنگ زیبا

چشم یعقوب ار نبیند روی یوسف، کور خوشتر

آن دو کاشفته بود مهر در این ماه در آن

باشدش دلنگران گاه در این گاه در آن

نه به زاری و زر و زورکش از بخت افتاد

بر به کام دل و جان بار در این راه در آن

هر کجا هر که و هرچش همه گر خود لب و چشم

[...]