آنم که برد رشک بر امروز، دی‌ام

جانم، خردم، دلم ندانم که چی‌ام

چون پرسیدی با تو بگویم که کی‌ام

سلطان سخن اثیر اخسیکتی‌ام

تا دست به چشم شوخ و تنگش داریم

کفری سر زلف مشک رنگش داریم

مائیم دلی و نیم جانی ز غمش

و آن نیز برای صلح و جنگش داریم

جوینده آن خاطر عاطر ماییم

دیوانه ی آن دو چشم ساحر ماییم

در خاطر ما همه تویی، لیک تو را

چیزی که نمی‌رسد به خاطر، ماییم

دل، بر تو بدل نمی گزیند چه کنم

جز با غم تو نمی‌نشیند چه کنم

وین دیده که امروز تو را می‌بیند

فردا که مبادا که نبیند، چه کنم

غمگین دلکی، ز راه دور آوردم

او می‌نامد، منش به زور آوردم

آنجاش ز دست کافری بِربودم

وین جاش به پای خود به گور آوردم

بنشین و ز دل هوای خوبان بنشان

کاین قوم، ز مردمی ندارند نشان

یاری که در او، وفا نبینی مطَلَب

شاخی که در او میوه نباشد منشان

عشق تو، کزو چاک زدم پیراهن

بگرفت مرا، چو پیرهن پیرامن

تا سر ز گریبانش برآوردم من

من باز ندانم ز گریبان دامن

من بودم و دوش، یار سیمین تن من

جمعی ز نشاط و عیش، پیرامن من

آنها، همه صبحدم پراکنده شدند

جز خون جگر، که ماند در دامن من

سودای میان تهی، ز دل بیرون کن

از ناز بکاه و بر نیاز افزون کن

استاد تو عشق است، چو آنجا برسی

او خود بزبان حال گوید، چون کن

حسن نباید که بود بیش از این

عشق نباید که بود پیش بین

آن لب و خط بین تو که گویی فتاد

رهگذر مورچه بر انگبین

چشمم که همیشه جوی خون آید از او

همواره مرا، بخت نگون آید از او

زان ترس بگریم، که خیال رخ تو

با اشک مبادا، که برون آید از او

دل بسته اوست چون جدا مانده از او

جان زنده بماناد، که وامانده از او

دل ماند مرا، از او غلط می گویم

آن دل بنَمانده‌ست که جا مانده از او

لطفی است ز لعل دلستان آخر تو

یا طاق بقای بر زبان آخر تو

گر نیست تمیزی که ببینی ما را

روزی به غلط بگوی کان آخر تو

تا از بر من برفتی ای بینائی

ز اندیشه هجر تو شدم شیدائی

تا تو بسلامت ای صنم باز آئی

ما و غم و کنج خانه و تنهائی

گر دل ندهی، از تو شکایت کنمی

دانم که شکایت، به چه غایت کنمی

گر پرده‌دری نباشد اندر حق تو

زآنها که تو کرده‌ای، حکایت کنمی

گر با من دُردخواره داری سرِ می

قارون شوی امشب چو من از گوهر می

دل یک تنه و لشکر غم بیعدد است

لابد مددی بیابد از ساغر می

نی گفت که پای در گلم بود بسی

با آنکه بریدند سرم در هوسی

نی دم که از آن بخود دمم زعشق کسی

معذورم دار، اگر بنالم نفسی

ای خالق ذوالجلال وای بار خدای

بیشم مدوان در بدر و جای بجای

یا خانه امید مرا در دربند

یا قفل مهمات مرا در بگشای

گه طعمه‌ مور، اژدهایی سازی

گه از پر پشه‌ای، همایی سازی

در هم شکنی کاسه صد کسرا را

تا دسته کوزه گدایی سازی

شبها، ز تو من دور و تو یار دگری

من در غم تو، تو غمگسار دگری

سودای تو تا به روز هم‌خوابه ی من

تو خفته به ناز در کنار دگری