کار با جمعی مرا افتاده در بحث سخن

بی سر و پا جمله همچون ساکنان بادیه

هرزه گویی چند همچون سرخوشان انجمن

مرده رنگی چند همچون تشنگان بادیه

سلیم اعدای تو حیوان چندند

به ایشان ترک هر بیش و کمی کن

چوز خمی می رسد از ناکسانت

برآن از چرب نرمی مرهمی کن

ز شیطان خود نشاید بود کمتر

[...]

صاحب مال و جاه را ز جهان

آفتی نیست تا بود زنده

زان که هر جا دعا و تعویذی ست

همه باشد به نام دارنده

هرچند که تاجریم ای غیر

ما هر دو درین فسرده بازار

فرق است میان ما، که داریم

من آینه و تو شیشه دربار

خواجه از بس ممسک و رذل و خسیس افتاده است

گر شکست عمر بیند، از شکست نان به است

صورت زشتش خبر از معنی او می دهد

ظاهری دارد که از وی باطن شیطان به است

نفعی از هرکس که بیند، بهتر از فرزند اوست

[...]

شب خرد دید سربرهنه مرا

گفت ای از تو پشت معنی راست

تو که سوگند چرخ بر سر توست

سر برهنه چرایی، این چه اداست

آسمان تاج آفتاب آرد

[...]

صاحبا! مقصود صاحب دولتان از پرده دار

غیر ازین نبود که او مانع شود بیگانه را

من که چون دود سپندم خانه زاد بزم تو

نیست لایق تا به من هم خواند این افسانه را

منع کن او را ز مانع گشتن من، زان که نیست

[...]

بی سواری در سواد هند بودن مشکل است

اسب من مرد و دلم در اضطراب افتاده است

بس که تر دارد پیاده رفتنم، هرکس که دید

گوید این بیچاره پنداری در آب افتاده است!

دست من شد مدتی کز دامن زین کوته است

[...]

موسم عیش، طفلی و پیری ست

که نشاط این دو وقت فیروز است

وقت گلگشت باغ و سیر چمن

اول روز و آخر روز است