درمان غمت امید بی درمانی است

راه طلبت بی سر و بی سامانی است

سرمایهٔ جمله پای داران ارزد

آن سر که در او مایهٔ سرگردانی است

ای آنک تو را امید آبادانی است

آباد شدن در ره او ویرانی است

تا کی گویی که سرّ عشق او چیست

سرمایهٔ این حدیث سرگردانی است

هر آبادی از غم او ویرانی است

هر دانایی در ره او نادانی است

وآن کاو گوید که سرّ سرّش دانم

چون در نگری هنوز سرگردانی است

آزار طلب مکن که طامات این است

بگذار خرابی که خرابات این است

آن نیست کرامات که بار تو کشند

بار همه کس کش که کرامات این است

آن را که زخود نماند با خود اثری است

از خود زخودی و بیخودی بی خبری است

بر حلقهٔ خاص در شو ایرا که دری است

از حلقهٔ خود چه حلقه بیرون دری است

هر مرد که او پای درین راه افشرد

در شیشهٔ جام او چه صافی و چه دُرد

تا سر ننهی پای درین راه مِنه

کاین راه به بی سری به سر شاید برد

قومی هستند کز کله موزه کنند

قومی همه عمر در سر روزه کنند

قومی دگرند ازین همه نادرتر

هر شب به فلک روند و دریوزه کنند

اندر ره عشق یادگر سر ننهند

یا در ره بهبود قدم در ننهند

تا سر نکنی چو شمع در آتش گم

از نور تو را به سر بر افسر ننهند

مستان رهش تمام هشیار آیند

از غایت بی سری کله دار آیند

پادار به رنج اگر چه سرگردانی

سرگشته تر از من و تو بسیار آیند

چندان برو این ره که دوی برخیزد

ور هست دوی به رهروی برخیزد

تو او نشوی ولی اگر جهد کنی

جایی برسی کز تو توی برخیزد

هر مرغ دلی که پر بدو باز کند

در اوج هوای عشق پرواز کند

یک دم تو بدوز دیدهٔ خود از خود

تا نور جلال دیده ات باز کند

هر دل شده ای چهره به خون می شوید

هر غمزده ای ترانه ای می گوید

در هر راهی که رهروی می پوید

چون نیک نگه کنم تو را می جوید

یک ذرّه غمش به صد جهان نتوان داد

و اسرار بلاهاش به جان نتوان داد

اندر غم [او] سوختن و محو شدن

ذوقی است کز آن ذوق نشان نتوان داد

در عشق هزار جان و دل بس نکند

جان خود چه بود حدیث جان کس نکند

این راه کسی رود که در هر قدمی

صد جان بدهد که روی وا پس نکند

سودای توم سر به جهان اندر داد

نه مست و نه هشیار و نه غمگین و نه شاد

سر در سر سودای تو خواهم کردن

صد چون سر من فدای سودای تو باد

در راه طلب رسیده ای می باید

دامن زجهان کشیده ای می باید

بینایی خویش را دوا کن ورنه

عالم همه اوست دیده ای می باید

هر دل که به کوی دوست منزل دارد

مقصود خود از دو کون حاصل دارد

از حلقهٔ خاص عشق آن کس باشد

کاوچتر به زیر علَم دل دارد

لافی زدم ای دوست زراه پندار

کز پای درآیم زغمت دست بدار

راه غم تو به پای من یافته نیست

زنهار که من دروغ گفتم زنهار

دل در هوس تو چون بجنباند سر

با باد هوای تو کرا ماند سر

گر هر نفسی سری بخواهند از من

خاکش بر سر هرک بگرداند سر

خواهی که به سوی حضرتش یابی بار

بردارم من از دل و جانت این بار

در راه طلب خاک کِه و مِه می باش

شیخی و رئیسی و امیری بگذار