نسیما گرفتند ره بر در آن سرو دلجویت

بگو ای زمره شیر افکنان نخجیر آهویت

ز طول مدت هجران و شام محنت دوری

تو مانی زنده، خالد گشت قربان دو ابرویت

خورد در نافه خون مشک ختن از رشک گیسویش

نهد سروسهی سر در قدم از قد دلجویش

اگر زاهد به خواب آن شوخ را بیند یقین دانم

نسازد سجده را هرگز به جز محراب ابرویش

واله شوق جمال دوستان

بی نصیب از گشت باغ و بوستان

بنده وامانده از وصل حبیب

خالد درمانده در هندوستان

سلامی جان‌فزا چون نشئه می

تحیاتی فزون‌تر زان پیاپی

بر آن نو باوه باغ جوانی

که باشد زهر بی‌او زندگانی

قاضئی مانند ملا مصطفی در سرزمین

نیست، قاضی خود بود چون دیگران شاهد بر این

می‌ستاند تا نبیند نان او هرگز به خواب

خواب مستی از دو چشم دلبران نازنین