آن بلبل محبوس که نامش جان است

دستش بشکستن قفص می نرسد

این کوی ملامت است و میدان هلاک

وین راه مقامران بازنده پاک

مردی باید قلندری دامن چاک

تا بر گذرد عیاروار و چالاک

نه همنفسی نه همدمی نه یاری

مشکل دردی طرفه غمی خوش‌کاری!

تخته عشق در نبشتم باز

در نبیس ای نگار تخته ناز

تا بر استاد عاشقی خوانیم

روزکی چند باز ناز و نیاز

آیی بر من چو باز مانی ز همه

معشوقه روز بینواییت منم

کرته و اکیری ای رو سام او سر

انند مویم که کیر و لام او سر

ارتم اج ور برانی ور ببسرم

میان اهنامه داران خام اوسر

اگر باز خارست خود کشته‌ای

وگر پرنیان است خود رشته‌ای

معشوقه بسامان شد تا باد چنین باد

کفرش همه ایمان شد تا باد چنین باد

لله در النائبات فانها

صدء اللئام و صیقل الاحرار

آسوده بدم با تو فلک نپسندید

خوش بود مرا با تو زمانه نگذاشت

لولا مفارقه الاحباب ما و جدت

لها المنایا الی ارواحنا سبلا

لقمه با بیم جان زند آهو

زان ندارد شکنبه و پهلو

گویی آن قوم خادمان بودند

کآخر از نسلشان یکی بنماند

چون ندیدی شبی سلیمان را

تو چه دانی ز فان مرغان را

در کوی تو ره نبود ره ما کردیم

در آینه بلانگه ما کردیم

ما را خوش بدعیش تبه ما کردیم

کس را گنهی نبد گنه‌ما کردیم

نظری کردی روزی بمن سوخته دل

هر چ من یافته‌ام جمله از ان یافته‌ام

گر در ره عاشقی قدم راست نهی

معشوقه در اول قدمت پیش آید

چو آمدم روی مهرویم که باشم من باشم

که آنگه خوش بوم با او که من بی خویشتن باشم

مرا گرمایه‌ای بینی بدان کان مایه او باشد

برو گر سایه‌ای بینی بدان کان سایه من باشم

هر کجا آفتاب طالع شد

ماه در حال مهره برچیند]

تا کم نشوی و کمتر از کم نشوی

اندر صف عاشقان تو محرم نشوی

قدر سوز تو چه دانند ازین مشتی خام

هم مرا سوز که صدبار دگر سوخته‌ام