مهدی و هادی وی است ای راه جو

هم نهان و هم نشسته پیش رو

نام یکی اگر یکی صد نهی ای عزیز من

صد نشود حقیقتش یک بود و به نام صد

گفتگوی درویشان بر زبان مرغان است

رازشان کسی داند کش بود سلیمانی

ای هواهای تو خدا انگیز

وی خدایان تو خدا آزار

آن ربِّ مقتدر که بود عشق نام او

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

وصال حق ز خلقیت جدایی است

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است

اصطلاحاتی است مر ابدال را

که از آن نبود خبر اقوال را

به زیر قبّهٔ تقدیس، مست مستانند

که هرچه هست، همه صورت خدا دانند

راه تو به هر قدم که پویند خوش است

وصل تو به هر سبب که جویند خوش است

روی تو به هر دیده که بینند نکوست

نام تو به هر زبان که گویند خوش است

بردارم دل، گر از جهان فرمایی

بر هم زنم از سود و زیان فرمایی

بنشینم اگر بر سر آتش گویی

برخیزم اگر از سر جان فرمایی

غره مشو که مرکب مردان مرد را

در سنگلاخ بادیه پی ها بریده‌اند

نومید هم مباش که رندان باده نوش

ناگه به یک ترانه به منزل رسیده‌اند

خواستم شرح غم دل به قلم بنویسم

آتشی در قلم افتاد که طومار بسوخت

عاشقی دشواردان، چندان که باشی یار خود

چون زخود بیزارگشتی، عاشقی دشوارنیست

بد کردم و اعتذار بدتر ز گناه

زیرا که درین هست سه دعوی تباه

دعوی وجود و دعوی قوة و فعل

لاحول و لاقوة الا باللّه

در هرچه بنگرم تو بدیدار بوده‌ای

ای نانموده رخ تو چه بسیار بوده‌ای

هر کس علاج درد دلی می‌کنند و ما

دم درکشیده تا الم او چه می‌کند

بوی آن دود که امسال به همسایه رسید

ز آتشی بود که در خرمن من پار گرفت

تن در نماز و روی به محراب ها چه سود

چون روی دل به قبله و دل در نماز نیست

در پرده‌ای و بر همه کس پرده می‌دری

با هر کسی و با تو کسی را وصال نیست

صورت بت کافری باشد پرستیدن ولی

بت پرست ار معنی بت بازداند واصل است