چون خلیل آمد خیال یار من

صورتش بت معنی آن بت شکن

نام یکی اگر یکی صد نهی ای عزیز من

صد نشود حقیقتش یک بود و به نام صد

مهدی و هادی وی است ای راه جو

هم نهان و هم نشسته پیش رو

اصطلاحاتی است مر ابدال را

که از آن نبود خبر اقوال را

وصال حق ز خلقیت جدایی است

ز خود بیگانه گشتن آشنایی است

گفتگوی درویشان بر زبان مرغان است

رازشان کسی داند کش بود سلیمانی

ای هواهای تو خدا انگیز

وی خدایان تو خدا آزار

آن ربِّ مقتدر که بود عشق نام او

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

کو سوخته‌ای که سازمش همدم خویش

یا دل شده‌ای که یابمش محرم خویش

پس هر دو به کنج خلوتی بنشینیم

من ماتم خویش دارم او ماتم خویش

خواهی که رسی به کام، بردار دو گام

یک گام ز دنیا و دگر گام، ز کام

نیکو مثلی شنو ز پیر بسطام

از دانه طمع ببر که رستی ازدام

ما را همه، ره به کوی بدنامی باد

وز سوختگان نصیب ما خامی باد

ناکامی ما چو هست کام دل دوست

کام دل ما همیشه ناکامی باد

ای عشق تو کشته عارف و عامی را

سودای تو گم کرده نکونامی را

ذوق لب میگون تو آورده برون

از صومعه بایزید بسطامی را

حاشا که من از حکم تو افغان کنمی

با خود نفسی خلاف فرمان کنمی

صد قرّة عین دیگرم بایستی

تا روز چنین بهر تو قربان کنمی

آندوست که دیدنش بیاراید چشم

بی دیدنش از گریه نیاساید چشم

ما را ز برای دیدنش باید چشم

گر دوست نبیند به چه کار آید چشم

اسرار از ل را نه تو دانی و نه من

این حرف معما نه تو خوانی و نه من

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده بیفتد نه تو مانی و نه من

آنانکه به نام نیک می‌خوانندم

احوال درون بد نمی‌دانندم

گر زانکه درون برون بگردانندم

مستوجب آنم که بسوزانندم

فردا که زوال شش جهت خواهد بود

قدر تو به قدر معرفت خواهد بود

در حسن صفت کوش که در روز جزا

حشر تو به صورت صفت خواهد بود

از کعبه، رهی است تا به مقصد پیوست

وز جانب میخانه ره دیگر هست

لیکن ره میخانه ز آبادانی

راهی است که کاسه می‌توان داد به دست

به زیر قبّهٔ تقدیس، مست مستانند

که هرچه هست، همه صورت خدا دانند

دل جز ره عشق تو نپوید هرگز

جز محنت ودرد تو نجوید هرگز

صحرای دلم عشق تو شورستان کرد

تا مهر کسی در آن نروید هرگز