بهرچ از راه باز افتی چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست و امانی چه زشت آن نقش و چه زیبا

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

باللّه که گمان نبردم ای جان جهان

کامّید مرا فذلک این خواهد بود

فترکته جرز السباع بنشئه

یضمن قلّة رأسه و المعصم‌

گلها که من از باغ وصالت چیدم

درها که من از نوش لبت دزدیدم‌

آن گل همه خارگشت در دیده من

و ان در همه از دیده فروباریدم‌

مهر خود و یار مهربانت نرسد

آن خواه گر این و اگر آنت نرسد ‌

ایّها المنکح الثّریا سهیلا

عمرک اللَّه کیف یلتقیان‌

هی شامّیة اذا ما استقلّت

و سهیل اذا استقل یمان‌

و کان سراج الوصل ازهر بیننا

فهبّت به ریح من البین فانطفی‌

ببینی بی‌نقاب آن گه جمال چهره قرآن

چو قرآن روی بنماید زبان ذکر گویا کن ‌

دیدیم نهان گیتی و اصل جهان

از علت و عار بر گذشتیم آسان‌

آن نور سیه ز لا نقط برتر دان

زان نیز گذشتیم نه این ماند و نه آن‌

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

جز عشق تو بر ملک دلم شاه مباد

وز راز من و تو خلق آگاه مباد

کوته‌بینان نشود عشق توام زین دل ریش

دستم ز سر زلف تو کوتاه مباد

مرد باید که بوی داند برد

و رنه عالم پر از نسیم صباست‌

ما مؤنس عشقیم و شما برگذرید

وز قصه و حال عاشقان بیخبرید

از زشتی یار من شما غم چه خورید؟

در چشم من آئید و بدو در نگرید

رویی که خدای آسمان آراید

گر دست مشاطه را نه بیند شاید

هر چند غریبیم و دل اندر وائیم

ما چاکر آن روی جهان آرائیم‌

پیش تو رهی چنان تباه افتاده است

کز وی همه طاعتی گناه افتاده است

این قصه نه زان روی چون ماه افتاده است

کین رنگ گلیم ما سیاه افتاده است‌

عشقت بدر من آمد و در در زد

در باز نکردم آتش اندر در زد‌

گفتم که ز عشق همچو مویت باشم

همواره نشسته پیش رویت باشم‌

اندیشه غلط کردم و دور افتادم

من چاکر پاسبان کویت باشم‌

شوریده شد ای نگار دهر من و تو

پر شد ز حدیث ما بشهر من و تو

چون قسمت وصل کرده آمد بازل

هجر آمد و گفت و گوی بهر من و تو

گر لا بد جان بعشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد‌