دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس

تن زانکه بجز مهر توأش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس‌

گفتی کم و کاست باش خوب آمد و راست

تو هست بسی رهیت شاید کم و کاست‌

آن کس که بکار خویش سر گشته شود

به زان نبود که با سر رشته شود

ان اعرضوا فهم الذین تعطفوا

کم قد وفوا فاصبر لهم ان اخلفوا

بیزار شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر.

زان گونه شرابها که او پنهان داد

یک ذره بصد هزار جان نتوان داد

و أنت لما ولدت اشرقت ال

ارض و ضاءت بنورک الافق‌

فنحن فی ذلک الضیاء و فی ال

بنور و سبل الرّشاد نحترق

گفتم کجات جویم ای ماه دلستان

گفتا قرارگاه منست جان دوستان

گفتم قرارگاهت در جان چرا کنی

گفتا که تا نیابد از من کسی نشان‌

گفتم که رهنمون رهی باش پیش خویش

[...]

ایّها الرّکب المخبو

ن علی الارض المجدّون‌

کأنتم نحن کنّا

و کما کنّا تکونون‌

زان می که حرام نیست در مذهب ما

تا باز عدم خشک نیابی لب ما

اکنون باری بنقد دردی دارم

کان درد بصد هزار درمان ندهم‌

بعلو الجدّ و الرّفعة و الطیر السعید

عشت حتی تتملّی الف نیروز و عید

تا تو مرد صورتی از خود نبینی راستی

مرد معنی باش و گام از هفت گردون درگذار.