در وادی عشق اگر طلب باید کرد

آسایش و راحت از تعب باید کرد

با شادی و خرمی غمین باید بود

با غصه و اندوه طرب باید کرد

آنان که زجام عشق مدهوش شدند

از خاطر خویشتن فراموش شدند

از بهر شنیدن همه تن گوش شدند

بستند لب از حدیث و خاموش شدند

از وصل اگر حکایتی باید کرد

مشکل که بما عنایتی باید کرد

بردرگه عدل میبرندم ای فضل

وقت است اگر حمایتی باید کرد

در هجر تو گر دمی بکامم باشد

در وصل تو زندگی حرامم باشد

بی لعل لبت گر هوس باده کنم

خون دل خویشتن بجامم باشد

زانجا که نگاهش بمن افتاد رود

وز پی رومش چو آن پریزاد رود

صیاد نگر که میگریزد از صید

وین صید ببین کز پی صیاد رود

گفتم رویش گفت نهان خواهد بود

در مویش و مویش بمیان خواهد بود

گفتم سر ما و خنجر او گفتا

آن نیز نصیب دشمنان خواهد بود

شه نور جهان و سایه ی حق باشد

این سایه باصل خویش ملحق باشد

این زورق شاه است نمودار در آب

یا دریایی میان زورق باشد

در حضرت دوست خسته جانی خوشتر

آسوده دلی و بیزبانی خوشتر

گفتم دانم که من چه حد نادانم

گفتا این نیز اگر ندانی خوشتر

سر گر نه بپای اوست بی تن خوشتر

پا گر نه براه او بدامن خوشتر

آن ره که نه سوی اوست گمگشته نکوست

آن سوی که نه بکوی اوست بی من خوشتر

ای ساقی بخت جام نصرت برگیر

ای شاهد دولت از ظفر زیور گیر

ای چرخ ببر زمان غم را زمیان

از دور زمانه یک زمان کمتر گیر

آن دست که بود کوته از زلف تو باز

بشکست و شکسته بهتر آن زلف دراز

در گردن من چرا بباید بستن

دستی که نبود جز بدامان تو باز

ای دوست گداز یار بیگانه نواز

نازی زتو و جهان جهان عجز و نیاز

آتش بدلم زنی و گویی که مسوز

بینی که همی سوزم و گویی که بساز

رفتی بسر عشق تو پاینده هنوز

از دست غم تو دل پراکنده هنوز

تو جان منی و بی تو ای جان جهان

شرمم بادا که بی توام زنده هنوز

هم شیشه ی عقل را شکستی ای نفس

هم رشته ی عشق را گسستی ای نفس

پیمانه پر است یار پستی ای نفس

دل خون شد و آوخ که تو هستی ای نفس

از کثرت جیش خصم جستند سراغ

گفتیم به بخت شه نه ژاژ است و نه لاغ

بسیاری کوکب است در موکب صبح

انبوهی ظلمت است یا نور چراغ

سد بار خراب و باز آباد شدیم

ای بس که غمین شدیم و بس شاد شدیم

تا در کنف قید تو بردیم پناه

ازکش مکش زمانه آزاد شدیم

امروز میان شهر دیوانه منم

در دهر بدیوانگی افسانه منم

بیگانه ز آشنا و بیگانه منم

مردود در کعبه و بتخانه منم

گر بار دگر گذر بکویت فکنم

این دیده ی غمدیده برویت فکنم

یا دل که بجان رسیده گیرم ز تو باز

یا جان بلب رسیده سویت فکنم

پیوند غمت تا بدل و جان بستم

از دل ببریدم و زجان بگسستم

اندوه ترا چه شکر گویم کز وی

از شادی و اندوه دو عالم رستم

جانی که اسیر دست هجران دارم

خواهم که فدای پای جانان دارم

ای کاش بدامنش برآرم دستی

دستی کامشب سوی گریبان دارم