امشب که مرا بر آستانت راه است

از درد دلم، دلت کجا آگاه است؟!

گیرم که دهی رخصت حرفم، چکنم!

کافسانه ی من دراز و شب کوتاه است!

این باغ، سر کروی نگاری بوده است؛

وین شاخ گل، آتشین عذاری بوده است

وین سرو، که در کنار جو می بینی؛

یاری است که در کنار یاری بوده است!

هادی که ازو زمانه را آبادی است

وز مولودش جهانیان را شادی است

در تاریخ ولادتش گفت آذر:

«مردم همه گمراه و محمد هادی است»

ز آن عهد که بستیم بهم ای بت مست

زنها رمگو که بر توام منت هست

تو گرچه ز دست‌ها کشیدی دامن

من نیز کشیده ام ز دامن ها دست

تو میروی و نگاه من از پی تست

اشکم چو ستاره، ماه من از پی تست

از پا چو مرا فگنده یی، تا دگری

ناید ز پی تو، آه من از پی تست

پیکی آورد پوستینی از دوست

گفتند حریفان که: ز تنگی نه نکوست

گفتم که: نه، لیک چون فرستاده ی اوست

هر کس پوشد نگنجد از شوق به پوست!

ای دوست! که از دوستیت با دل خوست

با دل منشین، که دشمن جان من اوست

منعت کنم ار ز صحبت دل چه عجب؟!

نتوانم دید صحبت دشمن دوست!

خالی، که چو داغ لاله در سینه ی اوست

هندوست که پاسبان گنجینه ی اوست

نه سینه بسینه ی من از مهر نهاد

نه داغ دلم عکس بر آیینه ی اوست

برخاسته این شاخ انار، از گل کیست؟!

بنشسته ز گلنار بخون، مایل کیست؟!

این حقه ی لعل دانه دانه در وی،

گرد آمده قطره قطره خون دل کیست؟!

ساقی! می از آب زندگانی کم نیست!

زنده است از جام نام جم، گر جم نیست!

گویند که: تلخ است می، آری، سم نیست!

تلخ است، اگر چه تلخ تر از غم نیست!!

از سعی تو، دل بسته ی زنجیر تو نیست

مایل بتو بودنش، ز تدبیر تو نیست

خود صید تو گشت، اینکه زارش کشتی

تقصیر دل من است، تقصیر تو نیست

چون تیر قلم گرفت و دفتر برداشت

خواجه زر و، من عشق و، هما پر برداشت!

ناگاه ز پاگاه خری سر برداشت

افسار ز سر فگند و افسر برداشت!

حاجی زجاجی که ز دین ساز نداشت

خود را ز شکست دل کس باز نداشت

آوازه فگنده است: من شیشه گرم

بس شیشه ی دل شکست، کآواز نداشت!

آذر که مدام شکوه از خوی تو داشت

جان داد و ز جان شوق سری تو داشت

غافل مشو از زیارتش، کآن مسکین

میمرد و بدل آرزوی روی تو داشت!

هر بار که سرگردان ز من یار گذشت

گفتم که: چنین ز بیم اغیار گذشت

بگذشت و نبود غیر با او، افغان

کاین بار هم از برم چو هر بار گذشت

چون دید جداییش مرا خواهد کشت

وان درد مرا از و جدا خواهد کشت

با غیر آمد برم، ندانداگرم

آن درد نکشت، این دوا خواهد کشت

چشمم، که نه ز آن بزم خواهد خفت

گفتم: شب وصل است و کنون خواهد خفت!

از شوق نخفت، تا شب هجر آمد؛

چون با تو نخفت، بیتو چون خواهد خفت؟!

در جان، از داغ عشق، سوزم بگرفت

در دل، سوزی ز دلفروزم بگرفت

می‌خندیدم به تیره روزان شب و روز

تا آه کدام تیره روزم بگرفت؟!

این دل، سر راهی بنگاری نگرفت

این دیده، فروغی ز عذاری نگرفت

این پا، روزی بخاک کویی نرسید

این دست، شبی دامن یاری نگرفت

امشب، مهی از شهر بهامون میرفت

کز رفتن او، ز چشمها خون میرفت

من در غم جان و، هر که را میدیدم

دل دل گویان، ز شهر بیرون میرفت