ای ساقی از آن راح خوش روح افراز

کاو شیشه به بوی او کند جان پرواز

بی‌خویشتنم بکن که بیگانه چنانک

جام از می و می ز جام نشناسم باز

ای کرده مرا عشق تو در عالم فاش

افکنده مرا تو در میان اوباش

شهری خبر است که زاهدی شد قلّاش

چون پرده دریده شد کنون ما را باش

گر نام نباشد به جهان ننگ اینک

ور صلح نباشد به جهان جنگ اینک

ساقی می لعل و ارغوان رنگ اینک

ای هرکه نمی‌خورد سر و سنگ اینک