ای خصم مدان رفتنش ا زنفرینت

بد مهری دنیا مشمار از کینت

در ماتم او ز چشم خون بار چو سیل

گر دوخته نیست چشم عبرت بینت

ای رشک بنفشه سنبل پرچینت

گل آب شده پیش رخ رنگینت

چشمی ست مرا چو چشم نرگس بیخواب

از آرزوی سینه چون نسرینت

چون خسته شد از منج لب شیرینت

خونین شد از این غم دل صد مسکینت

بازار عسل به لب چو بشکستی منج

زد نیش ز رشک بر لب نوشینت

تا کی نبود با دل من تمکینت

تا چند بود جور و جفا آئینت

پیوسته بکینه دلم می پیچد

زلفین خم اندر خم چین بر چینت

بی تاب شد از تب ورق نسرینت

بی آب ز تبخاله لب شیرینت

تو خفته به سان چشم و من چون ابرو

با پشت خمیده بر سر بالینت

تا چند به خود مهر و به یزدان کینت

حق جوئی و کفر و حق پرستی دینت

خود نیز بر آن خرگله کثرت بینی

سگ بچه کند به چشم وحدت بینت