باید که تو اینقدر بدانی بیقین

کان کو چو تویی برآرد از خاک زمین

ناخواسته داد آنچه بایست همه

ناگفته دهد هر آنچه آید پس از این

در راه یگانگی نَه کفرست و نَه دین

یک گام ز خود برون نِه و راه ببین

ای جان جهان تو راه اسلام گزین

با مار سیه نشین و با ما منشین

گر سقف سپهر گردد آیینهٔ چین

ور تختهٔ فولاد شود روی زمین

از روزی تو کم نشود دان به یقین

می‌دان که چنینست و چنینست و چنین

گر صفحهٔ فولاد شود روی زمین

در صحن سپهر گردد آیینهٔ چین

از روزی تو کم نشود یک سر موی

حقا که چنینست و چنینست و چنین

ای در همه شان ذات تو پاک از شِیْن

نه در حق تو کیف توان گفت نه اَیْن

از روی تعقل همه غیرند و صفات

ذاتت بود از روی تحقق همه عین

یا رب به رسالت رسول الثقلین

یا رب به غزا کنندهٔ بدر و حنین

عصیان مرا دو حصه کن در عرصات

نیمی به حسن ببخش و نیمی به حسین

از کفر کشد زریر شیبانی کین

آباد کند زریر شیبانی دین

بر چرخ نهد زریر شیبانی زین

این مرتبت زریر شیبانی بین

مشک از سر زلفین تو بویم پس ازین

گرد در تو بدیده پویم پس از این

پیوسته رضای تو بجویم پس ازین

جز با تو حدیث کس نگویم پس ازین

رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین

نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین

نه حق نه حقیقت نه شریعت نه یقین

اندر دو جهان که را بود زهره این

قومی متفکرند اندر ره دین

قومی به گمان فتاده در راه یقین

می‌ترسم از آن که بانگ آید روزی

کای بی‌خبران راه نه آن است و نه این

گاوی‌ست در آسمان و نامش، پروین

یک گاوِ دِگَر نَهُفته در زیرِ زمین

چَشمِ خِرَدَت باز کُن از رویِ یَقین

زیر و زِبَرِ دو گاو، مُشتی خَر بین

گاوی است بر آسمان قَرینِ پروین،

گاوی است دگر نهفته در زیر زمین؛

گر بینایی، چشمِ حقیقت بگشا:

زیر و زَبَرِ دو گاو مشتی خر بین.

* رندی دیدم نشسته بر خِنْگِ زمین،

نه کفر و نه اسلام و نه دنیا و نه دین،

نی حق، نه حقیقت، نه شریعت نه یقین،

اندر دو جهان کرا بُوَد زَهرهٔ این؟

قومی متحیّرند در کویِ یقین

قومی به گمان فتاده اندر رهِ دین

ناگاه، منادیی بر آید ز کمین

کای بی‌خبران! راه نه آن است، نه این!

مردان سازند جای در خانهٔ زین

باشند زنان خانه‌نشین همچو نگین

برعکس بود کار من بی دل و دین

در خانهٔ زین زن و منم خانه‌نشین

گر حاجب و چاوش تو ای ناصر دین

برکشور روم و چین گشایند کمین

فغفور از آن بترسد و قیصر از این

این والی روم گردد آن شحنهٔ چین

ای شاه زتو تخت همی نازد و زین

وز دولت تو داد همی یابد دین

تا روی زمین گرفته‌ای زیر نگین

خصمان تو رفته‌اند در زیر زمین

ای حیدر و جمشید به شمشیر و نگین

دارندهٔ دولتی و دارندهٔ دین

در ملک تو همچو آفتابی به یقین

او هفت فلک دارد و تو هفت زمین

ای شاه جهان دو گوشهٔ روی زمین

در قبضهٔ ملک توست تایوم‌الدین

تیغ تو همی‌کند شبیخون و کمین

یک ساله بر آن‌گوشه و یک ساله بر این

ای برده به شمشیر همه ملک تگین

آورده همه ملک تگین زیر نگین

پیروزی و نصرت تو بر روی زمین

آرایش دولت است و افزایش دین