ای در دو نفس صد گنه از من دیده

وز فضل و کرم پردهٔ من ندریده

وای من بتر از هر چه به عالم بتر است

وای تو به تو از من بتر آمرزیده

کردم نظری به سوی او دزدیده

نادیده ستد جان و دلم را دیده

مسکین باشد کسی که بیند رویش

وانگه نشود زعشق او شوریده

ای بی‌ادبانه من ز تو نالیده

غیرت بشنیده گوش من مالیده

جایی بروم ناله کن دزدیده

آنجا که نه دل بوی برد نی دیده

ای سرو ز قامت تو قد دزدیده

گل پیش رخ تو پیرهن بدریده

بردار یکی آینه از بهر خدای

تا همچو خودی شنیده‌ای یا دیده

دی از سر سودای تو من شوریده

رفتم به چمن جامه چو گل بدریده

از جمله خوشیهای بهارم بی‌تو

جز آب روان نیامد اندر دیده

سه چیز ز من ربوده‌ای بگزیده

صبر از دل و رنگ از رخ و خواب از دیده

چابک دستی که دست و بازوت درست

تصویر عقول چون تو نازائیده

دستش گل داغ از جگر ما چیده

یا ماه به دیده دست او مالیده

یا مهر سیاه‌پوش گردیده چو داغ

و آنگه به نیاز دست او بوسیده

ای همچو خرد در همه فن سنجیده

نام تو کس از من به بدی نشنیده

دشنام نویسی تو و من همچو دعا

برخوانم و بوسم و نهم بر دیده

ساقی آورد ساغری بگزیده

گفتا که بگیر ای ز من رنجیده

بگرفتم و نوشیدم و از خود رفتم

برخاسته و نشسته و خوابیده