از گل طبقی نهاده کین روی منست

وز شب گرهی فگنده کین موی منست

صد نافه به باد داده کین بوی منست

وآتش به جهان درزده کین خوی منست

این خشک گیا که زرد چون روی منست

ریزنده و جای جای جون موی منست

و ایت طاق پل شکسته و آب روان

گویی که مثال چشم و ابروی منست

بی چیزی احتیاج از کوی منست

لب تشنگی نیاز از جوی منست

نازکترم از مزاج گل ساخته عشق

بیگانگی آفریده خوی منست

پرورده بنفشه‌ای که این موی منست

آورده شمیم جان که این بوی منست

آراسته جنتی که این روی منست

افروخته دوزخی که این خوی منست

آراسته جنتی که این روی منست

افروخته دوزخی که این خوی منست

شمشیر جهانسوز بهادر شه را

دزدیده که این کمان ابروی منست