بحریست وجود جاودان موج زنان

زان بحر ندیده غیر موج اهل جهان

از باطن بحر موج بین گشته عیان

بر ظاهر بحر و بحر در موج نهان

با گلرخ خویش گفتم: ای غنچه دهان

هر لحظه مپوش چهره چون عشوه دهان

زد خنده که: من بعکس خوبان جهان

در پرده عیان باشم و بی پرده نهان

ایزد که همی کرد مرکب تن و جان

در هر عضوی مصلحتی کرد نهان

گر مفسدیی ندیده بودی به زبان

محبوس نکردیش به زندان دهان

من پادشهی شوم به پیدا و نهان

گر حاصل من تو باشی ای جان جهان

عید آمد و عیدانه جمال سلطان

عیدانه که دیده است چنین در دو جهان

عید این بود و هزار عید ای دل و جان

کان گنج جهان برآمد از کنج نهان

کس نیست به غیر از او در این جمله جهان

نی زشت و نه نیکو و نه پیدا و نهان

هر تیر که جست هست از آن سخت کمان

هر نکته که هست جست از آن شعله دهان

من کی خندم تات نبینم خندان

جان بندهٔ آن خندهٔ بیکام و دهان

افسوس که خندهٔ ترا می‌بینند

و آن خندهٔ تو ز چشم خلقان پنهان

هر چند که پی برم بر اسرار نهان

یکجو نبرم ره بسر و کار جهان

یا رب تو بکار خویش مشغولم ساز

وز کار جهانیان مرا باز دهان

ای از دهن تنگ تو صد سر نهان

مست غم عشقت ز کهان تا بمهان

جز جنس غمت بوصله دل ننشست

از چار قماش چار بازار جهان

ای خالق خلق، وای جهان دار جهان

رحمی کن وزین گند دهانم برهان

یا شامه واستان ازین مغز و دماغ

یا رایحه بازگیر ازان کام و دهان

با گلرخ خویش گفتم ای غنچه دهان

هر لحظه مپوش چهره چون عشوه دهان

زد خنده که من به عکس خوبان جهان

در پرده عیان باشم و بی پرده نهان

زد خنده که من به عکس خوبان جهان

در پرده عیان باشم و بی پرده نهان

ای حضرت بودا و خداوند جهان

پا مال غم است مسقطالراس شهان

اژدرهائی کشیده او را بدهان

منچوری را ز کام اژدر برهان