آن شب که مرا ز وصلت ای مه رنگست

بالای شبم کوته و پهنا تنگست

وآنشب که ترا با منِ مسکین جنگست

شب کور و خروس گنک و پروین لنگست

دور از تو فضای دهر بر من تنگست

دارم دلکی که زیر صد من سنگست

عمریست که مدتش زمان را عارست

جانی‌ست که بردنش اجل را ننگست

زین روی که راه عشق راهی تنگ‌ست

نه بر خودمان صلح و نه بر کس جنگست

می‌باید می چه جای نام و ننگ‌ست

کاندر ره عشق کفر و دین همرنگست

بر گوشهٔ چشم تو، که شوخ و شنگست

آن خال تو دانی به کدامین رنگست؟

موریست که بر کنار بادام نشست

پیداست که در لب تو شکر تنگست

چون چنگ سر زلف توام در چنگست

هر لحظه دلم را بلبت آهنگست

شد پسته ی تنگ تو دلمرا روزی

یا رب که دل خسته چه روزی تنگست

این نسخه که بر شیشه نادان سنگست

بر جلوه او ساحت دانش تنگست

خلدیست که صد رنگ بود هر برگش

وین طرفه که چون درنگری یک رنگست