طوطی بپرید از قفس بلخ به مرو

چون دید به جای نیشکر نیزهٔ غرو

چون بلبل بر گل به گل و سرو به سرو

واکنون به خس اندر آورد سر چو تذرو

مؤذن پسری تازه‌تر از لالهٔ مرو

رنگ رخش آب برده از خون تذرو

آوازهٔ قامت خوشش چون برخاست

در حال بباغ در نماز آمد سرو

مؤذن پسری تازه تر از لاله مرو

رنگ رخش آب برده از خون تذرو

آوازه قامت خوشش چون برخاست

در حال بباغ در نماز آمد سرو

هر سال که تشریف دهی چون گل نو

با باد بود برفتنت بسته گرو

من لابه کنان چو بلبل اندر پی تو

تو خنده زنان گوش در اکنده ورو

رشک آیدم از شانه و سنگ ای دلجو

تا با تو چرا رود به گرمابه فرو

آن در سر زلف تو چرا آویزد

وین بر کف پای تو جرا مالدرو

این کوثر فیض بخش کز خجلت او

آب چه زمزم به زمین رفته فرو

گر جوشد و بیرون رود از سرچه عجب

کز عکس رخ تو آتش افتاده درو

ای برده بحسن از مه و خورشید گرو

وز داس جفاکشت وفا کرده درو

از کلبه اغیار بکاشانه ما

برخیز و بیا ولیک بنشین و مرو