گنجور » شعرهای با وزن مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی) و حروف روی ردن

مولوی » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۴۲۸

این بنده مراعات نداند کردنزیرا که به گل رفته فرو تا گردن
این مستی ما چو مستی مستان نیستپیداست حد مستی افیون خوردن

من بیرخ تو باده ندانم خوردنبی‌دست تو من مهره ندانم بردن
از دور مرا رقص همی فرمائیبی‌پردهٔ تو رقص ندانم کردن

هر روز خوش است منزلی بسپردنچون آب روان و فارغ از افسردن
دی رفت و حدیث دی چو دی هم بگذشتامروز حدیث تازه باید کردن

ای خاصیتِ لعل تو جان پروردن

تا کی ز سر زلف تو غارت کردن

چون من دو هزار عاشق بی سر و بن

هر دم سر زلفت فکند در گردن

شمع آمد و گفت: کار باید کرد

تادر آتش بر بفرازم گردن

صد بار اگر سرم ببرند از تن

من میخندم روی ندارد مردن

آزار ترا گرچه نهادم گردن
غم خورد مرا غمم نخواهی خوردن
از محتشمی نیست مرا آزردن
تو محتشمی مرا چه باید کردن

ای دل چو نمی‌نهد سپهرت گردننتوان به خروش و زور بخت آوردن
بر من چه بود جز که به کف خون خوردندیگر چه کنم دلا چه دانم کردن

نبکست بکس بخویش نیکی کردن

آزار کسست خویشتن آزردن

القصه بخویش میکنی آنچه کنی

نیکی و بدی بکس نشاید کردن